Κάθε παράσταση μία φράση

Κάθε παράσταση ένα άγνωστο, μαγεμένο ταξίδι, η πρόβα, η ωραιότερη αποσκευή, ο δρόμος, η διαδρομή, το άγνωστο που πλησιάζεις σιγά σιγά, μέρα τη μέρα, που προσπαθείς να το φτάσεις κάπου, χωρίς ποτέ να ξέρεις που είναι τα όρια του, τα όρια σου, και ζεις όσο διάστημα χρειαστεί με τον πόλεμο μέσα σου, αλλά είναι υγιής και καθαρός ο πόλεμος αυτός, με τον εαυτό σου, με το φόβο σου, την ανασφάλεια σου, την ύπαρξή σου όλη, απο τα νύχια των ποδιών μέχρι το κεφάλι, με τις νύχτες σου, που ξαπλώνεις και κρατάς απ' το χέρι ακόμα και την ώρα του ύπνου μια άλλη φιγούρα που σε συντροφεύει, είναι εκεί, μαζί σου, απο την στιγμή της ιδέας μόνο μέχρι και την ώρα που της δίνεις σάρκα και οστά, που σου δίνει, και αναρωτιέσαι, ξεχνάς, θυμάσαι, ανακαλύπτεις, σκαρώνεις, φαντάζεσαι, παλεύεις, θυμώνεις, γελάς, μάχεσαι, γνωρίζεσαι, συστήνεσαι. Κι όταν τελειώσει ο δρόμος αυτός, είσαι εσύ και η φιγούρα που γέννησες, να σε κοιτά να την κοιτάζεις, να συνδιαλέγεσαι κι οι θεατές παρακολουθούν ένα μικρό σου θαύμα, που εσύ κουβαλάς μήνες πριν, μήνες μετά. Και μία, δυο φράσεις πάντα κρατάς απο τα λόγια που τόσους μήνες χώρεσες στο στόμα σου σαν να' τανε δικά σου.
-Αντιγόνη-.
Λέει ο Αίμονας στον πατέρα του.

Φεύγοντας, και κάποιον άλλον θα ρημάξει.