Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Book Press-Αφορμή για τη συνάντηση με την ηθοποιό Δανάη Παπουτσή στάθηκε η έκδοση του πρώτου της βιβλίου με τίτλο Σε αργή κίνηση (εκδόσεις Κέδρος).


                                                                                                              
της Βίκυς Βασιλάτου 
Aναδημοσίευση απο Book Press

Ηθοποιός, τραγουδίστρια και συγγραφέας. Υπηρετείς με τρεις διαφορετικούς τρόπους την τέχνη. Τι σημαίνει για εσένα καθένας από αυτούς;
Είναι τρεις διαφορετικοί δρόμοι, οι οποίοι ωστόσο έχουν έναν κοινό παρανομαστή: την έκφραση, που για μένα είναι ζωτικής σημασίας. Ένας ρόλος είναι μια ύπαρξη που ζωντανεύει σταδιακά και με ακολουθεί σε όλη τη διάρκεια των προβών, όσο διαρκεί η παράσταση αλλά και όταν τελειώνει, με τον απόηχό της. Ανάμνηση, επαναφορά, επιστροφή. Ο στίχος, το τραγούδι είναι εικόνες, μελωδίες, είναι παρέα, είναι ό,τι μπορεί να σιγοτραγουδώ και να θυμάμαι, να βλέπω, είναι άνθρωποι, στιγμές, γεγονότα. Η γραφή είναι ένας κόσμος ολόκληρος στον οποίο καταδύεσαι όταν τον δημιουργείς και βγαίνεις μόνο όταν είσαι έτοιμος να τον παραδώσεις στον αναγνώστη. Ενώ εσύ έχεις ήδη ετοιμάσει την επόμενη βουτιά. 
Η πρώτη σου «βουτιά» σ’ έριξε στα βαθιά; Τι αποκόμισες από αυτή την εμπειρία;
Η πρώτη μου βουτιά ήταν μαγική γι’ αυτό θέλω να την ξανακάνω. Αποκόμισα την επαφή με έναν άγνωστο κόσμο και με τον εαυτό μου. Ξέρεις, η δουλειά του ηθοποιού είναι συλλογική, του συγγραφέα είναι απείρως μοναχική και αυτό το ήθελα, μου έλειπε. Φλέρταρα με έναν κόσμο άγνωστο μέχρι τώρα και όσο τον ανακάλυπτα άλλο τόσο ήθελα να βουτήξω πιο βαθιά. Σχεδόν δεν το κατάλαβα, εκείνος με παρέσερνε κι εγώ πήγαινα. Πέρασα υπέροχα και όταν βγήκα στην επιφάνεια πήρα μια από τις πιο καθαρές και βαθιές ανάσες. 
Δώσε μου μερικά στοιχεία από τις επόμενες βουτιές…
Όσον αφορά τη συγγραφή έχω ξεκινήσει το επόμενο βιβλίο εδώ και αρκετό καιρό –κι αν εξαιρέσω ένα μικρό κατ που αναγκαστικά έπρεπε να κάνω λόγω των θεατρικών υποχρεώσεων που δεν μου επιτρέπουν να έχω το χρόνο και την ηρεμία που χρειάζομαι– και νομίζω πως είναι θέμα ημερών πλέον να επιστρέψω σε αυτό και το λέω με μεγάλη χαρά. 
Ας επιστρέψουμε όμως τώρα στο Σε αργή κίνηση και στην πρώτη και υπαρξιακά ανήσυχη ηρωίδα σου: μπορεί να θεωρηθεί ο μυθοπλαστικός καθρέφτης σου;
Το ερώτημά σου, ειδικά για αυτό το βιβλίο, είναι καίριο, αφού γράφτηκε ουσιαστικά από την ηρωίδα του. Εγώ την ακολουθούσα κι όχι εκείνη εμένα. Ναι, μπορεί και να είναι τελικά. Και λέω τελικά γιατί με απασχόλησε πράγματι αυτό το ερώτημα όταν ολοκληρώθηκε το μυθιστόρημα. Όταν διάβασα το βιβλίο, στην τρίτη, τέταρτη ανάγνωση, άρχισα να βλέπω στοιχεία που έχουν μάλλον να κάνουν με το ασυνείδητό μου, μας. Ήταν έκπληξη και για εμένα. Ήταν σαν να με ξανακοιτούσα, σαν να με ανακάλυπτα από την αρχή. Σαφώς στο βιβλίο υπάρχουν και πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση μ’ εμένα. Είναι αυτό το φοβερό ερώτημα του από πού προκύπτουν όλα όσα γράφει κανείς. Όλα τα βιβλία, όλοι οι ήρωες όπως και όλοι οι ρόλοι δανείζονται ή δανείζουν στο συγγραφέα τους, στον ηθοποιό. Δικές μας πλευρές είναι μετουσιωμένες σε ιστορίες. Και αυτό είναι που το κάνει μαγικό. Για να έρθει στη συνέχεια ο αναγνώστης και να βρει τα δικά του κοινά σημεία μέσα από την εκάστοτε ιστορία ή τον εκάστοτε ρόλο. 
Υποστηρίζεις, εν ολίγοις, ότι η ηρωίδα σου σαν να σε «κατοίκησε», να καθοδήγησε την πένα σου και την πορεία της μέσα στο βιβλίο.
Ακριβώς. Η Σάωρη εμφανίστηκε από το πουθενά, ήταν νύχτα, θέλησε να ειπωθεί και το έκανε αβίαστα. Γι’ αυτό και δεν είχα λόγο να μην την ακολουθήσω. 
Εύχεσαι να σου ξανασυμβεί ή προτιμάς να κρατάς εσύ τα ηνία;
Δεν είχα προσχεδιάσει τίποτα. Δεν ξέρω αν θα μου ξανασυμβεί. Το εύχομαι όμως γιατί το θέλω πολύ.  
Με ποια από τις ιστορίες που διηγείσαι ταυτίζεσαι περισσότερο;
Δε μπορώ να τις διαχωρίσω. Ειλικρινά. Όλες είναι μικρά κομμάτια από ένα παζλ που δεν ξέρω αν είναι το δικό μου, των φίλων, μιας γειτονιάς, της πόλης, της κοινωνίας, του κόσμου όλου. Διασκεδάζω, αν θέλεις, όταν διαβάζω ξανά και ξανά την ιστορία στο ασανσέρ της μπλε πολυκατοικίας, γιατί κάθε φορά που μπαίνω στο ασανσέρ έρχεται μπροστά μου. Κι αν είναι και άλλος στο ασανσέρ είναι περίεργα. Όταν διαβάζω την ιστορία στο σταθμό, όσο σκοτεινή κι αν είναι, μου θυμίζει τις δυο παιδικές μου φίλες που έχω να δω χρόνια και τίποτα σκοτεινό δεν υπήρχε εκεί. Η ιστορία «η μαμά είναι γυμνή» μου γεννά ερωτήματα για το ποια πραγματικά είναι η σχέση με τη μάνα. Η ιστορία στην εντατική και ο διάλογος με τη μύγα με φέρνει πάντα αντιμέτωπη με το πρόσωπο του Μπουκόφσκι κι ας τον αγαπώ τόσο. Είναι δύσκολη η απάντηση. Είναι σαν να ρωτάς μια μάνα ποιο από τα παιδιά της αγαπάει περισσότερο. 
Κάθε μία από τις ιστορίες πραγματεύεται το τώρα χωρίς φιοριτούρες. Είναι εντός της σκληρής πραγματικότητας. Ποια σκοπιά της σε γοητεύει;
Σκληρή πραγματικότητα ίσον ένα δεδομένο. Άρα κάτι που μπορείς να το χειριστείς, να το διαπραγματευτείς με τον εαυτό σου και κατ’ επέκταση με τους άλλους. Ξέρεις τι έχεις απέναντί σου, είναι καθαρό, συμβαίνει. Είναι μία κατάσταση που αν μπορέσεις να την αντιμετωπίσεις με ψυχραιμία, μπορεί να σε κάνει πιο δυνατό στα επόμενα βήματα, αφού έρχεσαι καθημερινά σχεδόν αντιμέτωπος με τα όρια σου, με αντιδράσεις και συμπεριφορές που δεν γνώριζες, με το άγνωστο λοιπόν. Αυτό εμπεριέχει ένα είδος πρόκλησης, μια συνεχή ανακάλυψη μέσα από εμπόδια και όχι μέσα από την ευκολία. 
Και ποια πλευρά της σε πληγώνει περισσότερο;
Αυτή που με πληγώνει είναι τα ερωτήματα που μου γεννά σε προσωπικό επίπεδο, πώς θα ήμουν αν δεν, τι θα έκανα αν δεν υπήρχε αυτή η άγρια πραγματικότητα, αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο όσον αφορά στο θέμα της αδικίας που μπορεί να εμπεριέχει μια τέτοια πραγματικότητα. Είναι η εικόνα τόσων ανθρώπων που χάνονται στη διαδρομή λόγω αδυναμίας να διαχειριστούν αυτή τη σκληρή πραγματικότητα. Και αυτό πονάει όταν το βλέπεις να συμβαίνει γύρω σου. Είναι αυτό που συμβαίνει αυτή ακριβώς τη στιγμή με τον πιο βίαιο τρόπο. Με δεδομένο δε ότι τίποτα δεν είναι καθαρό γιατί αυτή είναι μια σκληρή πραγματικότητα που δεν έχει βρει ακόμα τα όρια της, μοιάζει να μην έχει τέλος. Σε κάνει να τρελαίνεσαι αυτό το τόσο μετέωρο. 
Και μιας και μιλάς για σκληρότητα, πόνο, βιαιότητα: Αλήθεια, εσύ θα σκότωνες ό,τι αγαπάς, όπως υποστηρίζει ο τίτλος της παράστασης στην οποία πρωταγωνιστείς;
Μπορεί και να το έχω κάνει, άθελά μου. Κι αν δεν το έχω κάνει μπορεί να το κάνω αργότερα, μπορεί να συμβεί. Συχνά αρκούν κάποιες λέξεις για να «σκοτώσουμε» ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας και κάποιες πράξεις μας επίσης για να «σκοτώσουμε» όσους αγαπάμε, αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό… 
Πες μου δυο λόγια για την παράσταση.
Στο Σκότωσε ό,τι αγαπάς του Αλέξη Σταμάτη και σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη πρωταγωνιστούν η Κατερίνα, μια νεαρή δικηγόρος, και ο Άρης (Αντώνης Καρυστινός) ένας άνθρωπος που έχει πάρει εντελώς αντίθετο δρόμο, το δρόμο της παρανομίας. Φίλοι στην εφηβεία, που χάθηκαν βίαια και αιφνίδια εξαιτίας ενός πολύ σκληρού γεγονότος, που σημάδεψε τη ζωή και των δύο. Βρίσκονται μετά από δεκατέσσερα χρόνια και μέσα σε μια νύχτα θα διατρέξουν όλον αυτόν το κενό χρόνο και ό,τι κρύβει, για να καταλήξουν να μιλήσουν μέσα από συνεχείς αρνήσεις και υπεκφυγές για τη μοιραία εκείνη νύχτα που τους σημάδεψε. Είναι ένα έργο πολιτικό, βαθιά ανθρώπινο και πολύ σκληρό ταυτόχρονα. 
Παίζεις όμως και σε άλλη μία παράσταση. Τι πραγματεύεται;
Έχει τίτλο Η Γάζα είναι… Μαθήματα επιβίωσης, σε σκηνοθεσία της Μάνιας Παπαδημητρίου, μια παράσταση που ανέβηκε με επιτυχία στο θέατρο Επι Κολωνώ και τώρα μεταφέρεται στο θέατρο Κνωσός. Πραγματεύεται την ίδια την αξία της ανθρώπινης ζωής όταν μιλάμε για παιδιά 13 έως 17 ετών που έζησαν τους βομβαρδισμούς των Ισραηλινών στη Γάζα από το Δεκέμβριο του 2008 μέχρι τον Ιανουάριο του 2009. Σκληρό αλλά και ελπιδοφόρο, αν δει κανείς τη θέληση αυτών των παιδιών να προχωρήσουν, να ονειρευτούν, να ζήσουν τελικά.

se-argi-kinisiΠόσο δύσκολο είναι να υποδύεσαι δύο διαφορετικούς ρόλους;
Είναι και χρειάζεται ψυχραιμία, πολύ καλό προγραμματισμό και υπερβολική συγκέντρωση κατά τη διάρκεια των προβών και της μετάβασης από το ένα στο άλλο. Γιατί έρχεται να προστεθεί και το θέμα της κούρασης. Κάθε ρόλος είναι ένας διαφορετικός κόσμος με τις δικές του απαιτήσεις –που με ένα μαγικό τρόπο και ευτυχώς τελικά– δεν επιτρέπει χώρο στον άλλο κόσμο, της Γάζας, και το αντίστοιχο. Όταν εhttp://www.bookpress.gr/sinenteuxeis/ellines-ii/danae-papoutsiίσαι ο έφηβος από τη Γάζα, είσαι αυτό και τίποτα άλλο. Και άλλο αν όταν ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου βλέπεις όλους αυτούς τους χαρακτήρες να περνούν διαδοχικά από μπροστά σου, διεκδικώντας ο καθένας το δικό του χώρο στη σκέψη σου, στο σώμα σου. Είναι όμορφο πάντως, πολύ. 
Η μετάβαση από τον έναν ρόλο στον άλλον σε βοηθά στο να γεννά το μυαλό σου μυθοπλαστικούς ήρωες;
Είναι βοηθητικό αν ξέρεις να το εντάξεις. Αν πάλι δεν το ορίζεις, συμβαίνει γιατί απλά είσαι ποτισμένος από αυτό. Στη δική μου περίπτωση, η ιδιότητα της ηθοποιού έπαιξε καθοριστικό ρόλο τόσο στον τρόπο που σκέφτεται και κινείται η Σάωρη όσο τελικά και στην ταυτότητα του βιβλίου. Όσοι το έχουν διαβάσει θα καταλάβουν τι εννοώ. 
Αν σου δινόταν η ευκαιρία να κάνεις ένα ταξίδι στο μέλλον, πώς θα ήθελες να δεις τη Δανάη: ηθοποιό ή συγγραφέα;
Και τα δύο. Έχω δύο ανάσες. Ίσως να τα κατάφερνα έχοντας μόνο τη μία, αλλά πάντα θα μου έλειπε ένα κομμάτι. Είμαι σίγουρη για αυτό…
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...