Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Τριάντα και.. νύχτες


Τριάντα και, οι νύχτες
κι ακόμα περπατώ στους δρόμους μιας άδειας πόλης
πλησιάζουν τα άγρια Σαββατοκύριακα- του Αυγούστου κι αυτά
κι εγκυμονούν μια κάπως διαφορετική ζωή, κάποιων διαφορετικών ανθρώπων
και θα μιλήσω με αυτούς, γιατί μένουνε πίσω, πιο σταθεροί και μόνοι από ανάγκη
αγριεμένοι και βουβοί από συνήθεια
καταϊδρωμένοι
απελπισμένοι απ’τα τριάντα και σκοτάδια
συρρικνωμένοι από τα χάρτινα κρεβάτια  των στοών.
Διαστάσεις πένθους ανεξέλεγκτες.
Όλες οι μέρες που έχουν φως, δείχνουνε κάποια χάπια
στα πεζοδρόμια έξω από τα κουτιά τους
ποικίλουνε στα χρώματα
μισά, κομμένα, ολόκληρα
γλιστρούν από άδειες τσέπες , τρύπιες και αδειανές.
Όλοι κοιτάζουν κάτω και δε θυμούνται τα σημεία πτώσης
κι έτσι ξεκινούν κάπως οι ιστορίες τους
με δράκους, φανταστικά ραντεβού και αποτυχίες,
το άρτιο παραλήρημα της ζωής.
Η πόλη  αργά μετατοπίζεται προς θέση άγνωστη
και η ιστορία ακολουθεί τα τυπικά, χωρίς μολύβι και χαρτί
και κάποιοι  υπόλοιποι τρέχουν και ψευδομαρτυρούν
όλα καλώς καμωμένα- όλα καλώς καμωμένα.
Μια  καλημέρα καλησπέρα καληνύχτα δηλαδή
-όλα καλώς καμωμένα-
εφόσον έχουν αρκετά απομακρυνθεί απ’ το πεδίο της μάχης
κι αναπαύονται οι νάρκες μέσα τους. 


Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

Όλα, τα ίδια.



Όταν επιστρέφεις
να φοράς τα ίδια ρούχα
το ίδιο άρωμα
ίδια παπούτσια
Να φέρνεις το ίδιο μαχαίρι
με το ίδιο αίμα
το ίδιο υλικό
τον ίδιο θάνατο.

Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

Αφαίρεση



Από ένστικτό συνομιλούμε- κάποια βράδια
δεν τους πρόλαβα
τους δίνω το χέρι- κάποια βράδια
είχαν κι άλλο να διανύσουν, δεν πρόλαβαν
δεν ανήκαν. Εξουθένωση.
Είναι η κατάρα ενός ανάποδου λευκού,
-η τρέλα -
του να βυθίζεις ένα μάτι σ’ ένα άλλο κι απεγνωσμένα να εμμένεις
κι αυτό προβάλει εικόνες άρνησης, δηλαδή μαύρο, εγκιβωτισμένο
η κούνια η παλία;
-ο χρόνος-
κι αυτό κρύβεται οπισθοχωρεί χάνεται γίνεται λευκό
και εσύ πάλι λευκό κοιτάζεις
άπειρο
η άρνηση να εξερευνήσεις τα αίτια του προηγουμενου θανάτου του
-δικαίωμα-
Από ένστικτό τους περιγράφω κάποια βράδια  την ίδια ιστορία
τους δίνω λέξεις – κάποια βράδια
Και το πρωί  κάποιες μου λείπουν
είναι η αφαίρεση που μας προσθέτει.

Στον.


Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

Οι συνελεύσεις με τον εχθρό

Και λείπαν απο τις συνελεύσεις μας οι λέξεις
και τα σημεία στίξης τους
ο ενθουσιασμός σου
κι έλειπε ο ενθουσιασμός σου
και τότε, οι πλατείες, γινόντουσαν πηγάδια
και εκεί καθρεφτιζόσουν τα χέρια χώνοντας βαθιά μες στο νερό
κι εκείνα πότιζαν και σ' άφηναν μετέωρο
με ένα τσιμέντο και το θαύμα.
Την Κυριακή που επέλεξες να δοκιμάσεις πάλι
χάθηκες με αδιάφορους.
και τότε, οι πλατείες, γινόντουσαν πηγάδια.

Δύο στρατόπεδα έχτισα τώρα.
Εκεί ενδιάμεσα έχω συνέλευση με τον εχθρό.
Αν γίνει φίλος, την ίδια μέρα χάθηκα.





Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014

Είσαι



Είσαι ο άντρας που περπάτησε στην εκκλησία και τα ρόδια γλιστρούσαν
ο νεαρός που άνοιξε βήμα για το γήρας, ξυπόλητος
ο πατέρας που δεν βρήκες, δε έχασες, δεν βρήκες
είσαι το πρώτο βλέμμα που ξέσκισε το επόμενο από φόβο
η σκιά σου που σφάχτηκε στους τοίχους.
Εκείνη δεν είναι. Σε καταχώρησε στη μνήμη ως απώλεια 
κι έμεινε χώρος για τα απροσδιόριστα.
Είσαι ό,τι διαβάζει σήμερα κι αύριο δε θυμάται
μια στιγμή απ' το παρελθόν,
απ’ το παρόν, τα αυτονόητα,
από το μέλλον τίποτα. Εκείνη δεν είναι.

Είσαι μελό. Βασικά.




Τρίτη 8 Ιουλίου 2014

Πράξη τρίτη



Νεαρέ, τρελέ του κόσμου αυτού, αυτού που μίσησες
αλλά έτυχε τον έρωτα να τον γνωρίσεις κάπου εδώ
στις παρυφές του,
και είναι δύσκολο τις νύχτες να πάψεις να περνάς
ώστε να βλέπεις και να σε βλέπουνε
ώστε να νιώθεις πως κάτι έμεινε από τα χρόνια εκείνα της στοργής και της απελπισίας
μες στα καφέ τα άδεια ή υποτονικά
Αύγουστος ήτανε  
και πάλι Αύγουστος ήρθε κι ούτε που γέρασες καθόλου
από τη ζέστη και την ανάμνηση
απ’ την απώλεια τους καβγάδες και το γαμώτο
για όσα δεν πρόλαβες να ζήσεις
με μια φιγούρα που δε γνώρισες καλά
και της απέδωσες ευθύνες για το χάος της
-όταν στο πένθος της- το έβαλε σε τάξη.



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...