Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015

Η αρπαγή

Η αρπαγή του απ’ το νερό
-μη ρωτήσεις- εικόνα προηγούμενη
Η μνήμη η πιο παροντική
Η φωτογραφία του, η αφίσα
Άλλη εικόνα αυτό
Καινούργιο και για μένα
Η αρπαγή με
Η αρπαγή χωρίς
Η αρπαγή
Μετρώ 7, λάθος είναι , το ξέρω, παραπάνω είναι
Μετράς άπειρα
Ενδιάμεσα άχρονος χρόνος
Σημεία από και προς μηδέν κι ένα γράμμα
Ένα τσιγάρο ένα περίπτερο ένα φως
Το κόκκινο η ταχύτητα ο δρόμος
Δεν αναγνωρίζω τίποτα
Το άγνωστο. Ο ύπνος, ο μη ύπνος, το λευκό κάλυμμα
Η σκάλα
Η σκάλα τρίζει, η ξύλινη σκάλα, δε σε βλέπω.
Μυρίζεις, μυρίζω αλκοόλ, μυρίζεις βιβλία.
Ξένος χώρος ο δικός σου χώρος
Μια μουσική, δεν την ακούω, δεν την θυμάμαι
Ένα γυαλί, το ποτήρι, το απέναντι, τα πόδια σου.
Τα ρούχα στο κρεβάτι, τα ρούχα μου.
Σκεπάστηκα, κάθισες, τα μάτια.
Η μυρωδιά, μυρίζεις ένα θέλω, ένα φοβάμαι.
Ημίφως. Κοιτάζω έξω, απέναντι, κοιτάζω αλλού.
Κοιτάζω μέσα σου. Το τηλέφωνο, το λάθος, η απάντηση.
Ταχύτητα, ηρεμία ξανά. Και γέλια. Δε θυμάμαι.
Και ύπνος, ναι ύπνος, εγώ. Εσύ, αλλού. Επάνω, η σκάλα, βιβλία.
Όνειρο, δε θυμάμαι, ουδέτερο, εσύ; Ο ήλιος, πρωί, το κρύο, το πρωινό
Καφές, λουλούδια, ξεραμένα αλλά λουλούδια. Η αυλή. Ακατοίκητη.
Η ψυχή ακατοίκητη. Κι εδώ και εκεί, και πιο κει. Λάθος timing.
2ος κύκλος. Το νήμα, εγώ, ήρθα. Το κρατάω ακόμα.
Έφυγα, το κρατάω ακόμα. 
Μόλις το αναγνωρίσεις, θα μιλήσουμε. Δικό σου είναι. 























Αθήνα 2015 / Photo @ dan_pap

Θέλω να μιλώ λίγο πριν τους μικρούς θανάτους μου.

Νύχτωνε νωρίς και νωρίς τελείωνε κι η νύχτα
θέλησα να μιλήσω για αυτό και αυτό και για όλα εκείνα και κάποια άλλα
που έφερνα απ’ έξω, μα κυρίως για όσα κατοικούν εδώ μέσα μου
είτε σε τάξη είναι, είτε ανήσυχα, είτε μετακινούνται  από τις έξωθεν επιρροές
και φτιάχνουν ρήγματα.
Να μιλώ θέλω λίγο πριν απ’ τους μικρούς θανάτους μου.
Σ’εσένα και σ’ εσένα.
Μα δε συμβαίνουν πάντα οι παρουσίες κι έτσι επιστρέφεις στο λευκό
αυτό που στέκεται και σε κοιτάζει και σου φωνάζει κι είναι εδώ.
Και είτε το σκίσεις είτε το βρέξεις το τσαλακώσεις, το πετάξεις
είναι εδώ.
Θέλω να μιλώ λίγο πριν τους μικρούς θανάτους μου
σ’εσένα και σ’εσένα
κι αυτό γιατί ο πυροβολισμός τους μπορεί και αποχωρεί για λίγο, μια στιγμή
κι αυτή η στιγμή γίνεται χρόνος, χρόνια ολόκληρα, γίνεται χώρος.
Και μιας που αυτοί οι μικροί οι θάνατοι δεν περιμένουν
κρατώ στα δόντια μου μια απέραντη κόλλα, λευκή
και σώζομαι προς το παρόν, είτε την χρωματίζω είτε όχι
σώζομαι από την παρουσία του λευκού σαν τα παιδιά.
Χωρίς σχεδόν να το καταλαβαίνω, αφού είμαι ακόμα εδώ.
























Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

Η ώρα που διασχίζανε τον κόσμο (Σημεία)

Άκου τώρα εκείνοι τί είπαν
και πώς αμέσως διασχίσανε τον τρίτο δρόμο
Και έκανε κρύο μα είχαν φροντίσει όλοι καπέλα να φοράνε και εσάρπες
Και τις γυναίκες απ' τον αγκώνα τις κρατουσανε σφιχτά
Τους ψιθυρίζανε τα πένθιμα τραγούδια και γελούσανε
Μέχρι να τους διακόψει κάποιος γείτονας που δεν ακολουθούσε, να ρωτήσει.
Το ερωτευμένο ζευγάρι κάπου στη μέση της ουράς έλυνε γρίφους και σταυρόλεξα
Και που και που χωρίζανε τα χέρια τους και τα έβαζαν στο στόμα από άγνοια
Η ώρα που διασχίζανε τον κόσμο είχε άγνοια
Την ώρα που διασχίζανε τον κόσμο, είχαν άγνοια.
Κι αρχίσαν να πειράζουνε ο ένας το νου του αλλουνού, το αυτί του αλλουνού
-Η ώρα
-Είχε είχε! Η !
-είχε! Κόσμος!
-τον κόσμο! Η ώρα είχε!'
-που διασχίζανε! που!
-Άγνοια.
-είχε!
και κάπως ξέφυγαν απο το πλήθος απ' το παιχνίδι, κι απο μακρύνθηκαν απο το δρόμο τους
χωρίζοντας το πλήθος στα δυο μέχρι που μείναν μόνοι τους
και δεν επανήλθανε ποτέ
-Κόσμος!
-
-
-Που.
-Που διασχίζανε
-
-
Είχε η.!
-Κόσμος!
και δεν επέστρεψαν ποτέ
-δεν επανήλθανε ποτέ-
ούτε για την αφήγηση.
Μπορώ να περιμένω το επόμενο ζευγάρι
δυο γείτονες διακόψανε ήδη το πλήθος.

























Αθήνα_2015_mirror @ danai.papoutsi

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015

Αγαπημένε μου

Αγαπημένε μου,
ήθελα εκείνο το απόγευμα, να σου είχα κλέψει μερικές κόλλες χαρτί 
κι εκεί θα σου έγραφα το γράμμα μου. 
Είναι ωραίο να προχωράμε το έργο που θα μας σκοτώσει.
αγαπημένε μου



















Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2015

#stmts

































Acrylics on canvas / 57x50cm ‪#‎STMTS‬

a gift / thank you.
8.12.2015.

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015

Δανάη Παπουτσή - Συνέντευξη στη Μαρία Κυριάκη

πηγή: Επί Σκηνής



Η ταλαντούχα ηθοποιός και συγγραφέας με το αισθαντικό πρόσωπο και την έντονη σκηνική παρουσία, γεννήθηκε στην Αθήνα, φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου κι έχει παρακολουθήσει σεμινάριο Σκηνοθεσίας με τη Ρούλα Πατεράκη ενώ την έχουμε δει να ερμηνεύει απαιτητικούς ρόλους σε μια σειρά ποιοτικών παραστάσεων. Το 2006 απέσπασε Τιμητική διάκριση β' γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Φανταστικού Κινηματογράφου «Βαγγέλης Κοτρώνης». Ήταν προτεινόμενη για βραβείο ερμηνείας Τρανς ρόλου από το Queer Theater Awards για το ρόλο της Βέρας, στην παράσταση «Σταγόνες πάνω σε καυτές πέτρες», σε σκηνοθεσία Μιχάλη Πανάδη. Πολύ πρόσφατα ολοκλήρωσε τα γυρίσματα της ταινίας «Ηλέκτρες» σε σκηνοθεσία Ευτυχίας Ιωσηφίδου. Συμμετέχει στο «Αττικό Σχολείο Αρχαίου Δράματος» που οργανώνει η Μάρθα Φριντζήλα. Έχει εκδώσει το βιβλίο «Σε Αργή Κίνηση», το 2012 από τις εκδόσεις Κέδρος. Φέτος την απολαύσαμε ως Μαρτίριο στην παράσταση «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα», σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι, στο Βρυσάκι.



Η ηρωίδα που υποδύεσαι στην Μπερνάντα Άλμπα, η Μαρτίριο, είναι από τους πιο δύσκολους ρόλους του έργου εξ αιτίας κυρίως της διπλής φύσης της και των αντιφάσεών της. Ένα πλάσμα υποταγμένο στο σώμα του που το καταπιέζει από τη μία με τις επιθυμίες του κι από την άλλη με την εκ γενετής αναπηρία. Είναι αυτή που θα οδηγήσει την αδελφή της στην αυτοκτονία και την συντριβή. Πως βλέπεις αυτήν την ηρωίδα και με ποιο τρόπο την προσέγγισες;

Η Μαρτίριο είναι ένα πολύ ιδιαίτερο πλάσμα. Και είναι και η ηρωίδα που παίζει καταλυτικό ρόλο στην τελική έκβαση του έργου, ανοίγοντας ένα δεύτερο κύκλο πένθους, προτού καν ολοκληρωθεί ο πρώτος. Είναι ένα πλάσμα που πατάει με το ένα πόδι στον κόσμο τούτο και με το άλλο σε ένα δικό της κόσμο, τον οποίο θεωρώ πολύ κλειστό, απόμακρο, σκοτεινό και μυστηριακό. Κι αυτό λόγω και της αναπηρίας /ιδιαιτερότητάς της. Είναι ένα παιδί που έχει αναπτύξει άλλα φίλτρα, άλλες άμυνες και άλλα αντανακλαστικά απέναντι στη ζωή. Το γεγονός ότι βρίσκεται σε καθεστώς εγκλεισμού λόγω πένθους, όπως και οι υπόλοιπες αδελφές, με απόφαση της μάνας, ήδη διαμορφώνει μια στρεβλή πραγματικότητα για τα πράγματα γύρω της και σε αυτό έρχεται να προστεθεί, η ήδη δική της πολύ ιδιαίτερη οπτική για τον κόσμο. Είναι ένα παιδί με άλλες ταχύτητες, άλλες προσλαμβάνουσες και άλλα αντανακλαστικά σε σχέση με τις υπόλοιπες αδελφές. Δεν παύει όμως να είναι και ένα παιδί που θέλει να ζήσει, να διεκδικήσει την ελευθερία. Ζηλεύει, παρακολουθεί, κλαίει, υποφέρει, υπομένει, περιμένει, λέει ψέματα, λέει αλήθειες, αγαπά, ονειρεύεται. Προσπάθησα να προσεγγίσω και να κατανοήσω το νου, την ψυχή και το σώμα αυτού του παιδιού μαζί με τον Ένκε, με τα υλικά και τις πληροφορίες που μας δίνει το ίδιο το κείμενο, με μνήμες αναφορές και εικόνες που είχα ως παιδί από άλλα παιδιά με ιδιαιτερότητες, και με αναφορές από προσωπική εμπειρία ως παιδί με κάποιες επίσης συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες. Ο συνδυασμός όλων αυτών των στοιχείων λειτούργησε λυτρωτικά για το ταξίδι μου ως Μαρτίριο στην παράσταση του Ένκε.



Τι περισσότερο σου άρεσε στην σκηνοθεσία του Ένκε και τι σε δυσκόλεψε;
Αγάπησα τις αφετηρίες του και όλες τις αναφορές του. Το ότι επέλεξε αυτή την παράσταση να την ανεβάσει στο συγκεκριμένο χώρο και όχι κάπου αλλού. Την ελευθερία που είχα στο να προτείνω, να δοκιμάσω, να προτείνει, δηλαδή την ύπαρξη ενός ουσιαστικού διαλόγου. Μου άρεσε η οπτική του επάνω στο συγκεκριμένο έργο από την αρχή. Είχε ένα μαγικό τρόπο να μπορεί την ίδια ώρα που έβλεπε το ζόφο και το σκοτάδι του πένθους και του εγκλεισμού, ταυτόχρονα να μπορεί να βλέπει και μια κωμική πλευρά, μια χαλαρή στιγμή, μια αστεία στιγμή όλων αυτών των προσώπων, και να τις ξετρυπώνει με μαγικό τρόπο για να τις φέρει στο φως. Αγάπησα το γεγονός ότι μπόρεσε να συνδυάσει με απόλυτη ισορροπία το κωμικό με το τραγικό και μέσα από αυτή την οδό να φωτίσει ακόμα περισσότερο την τραγικότητα των προσώπων. Αυτός ο δρόμος με τα τόσα υλικά που μου δόθηκε απλόχερα από μεριάς του, δεν παύει να είναι εξαιρετικά δύσκολος ακριβώς γιατί θα πρέπει όλα αυτά τα υλικά για να υποστηριχθούν σωστά, να τα εμπιστευτείς, να τα κάνεις πολύ γρήγορα δικά σου, να τα φέρεις επί σκηνής ως κάτι απόλυτα φυσιολογικό, χωρίς να φαίνεται ο κόπος. Και ενώ το οικοδόμημα στο οποίο ο Ένκε τοποθέτησε τις ηρωίδες, είναι απόλυτα ακριβές , ταυτόχρονα είναι ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο ο ηθοποιός μπορεί να βρει φοβερές ελευθερίες. Δύσκολος και μαγικός ο συνδυασμός.



Μίλησε μου για τον ιδιόρρυθμο, ατμοσφαιρικό χώρο στο Βρυσάκι που αποτελεί έμπνευση για την σκηνοθεσία αλλά και ρυθμιστή της υποκριτικής.

Το Βρυσάκι αποτελεί από μόνο του πράγματι, το ίδιο το σκηνικό μας. Είναι το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα. Θα μπορούσε να είναι αυτό το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα. Είναι ένα σπίτι με αυλή, υπόγεια, σκάλες, παράθυρα. Και ο Ένκε έκανε χρήση όλων των χώρων, εσωτερικών, εξωτερικών αλλά και του χώρου έξω από την αυλή, όταν ανοίγει η πόρτα για να βγει η Πόνθια με την άλλη υπηρέτρια για να μάθουν τι έχει συμβεί στο χωριό και έχει αναστατωθεί από φωνές. Υπάρχει αλληλεπίδραση με τους ήχους που έρχονται απ’ έξω προς τα μέσα, όπως ο ήχος από τις γύρω καμπάνες, το γάβγισμα ενός σκύλου. Είναι ένας χώρος επίσης που η απόσταση που μας χωρίζει από το κοινό είναι απειροελάχιστη. Είναι απόσταση αναπνοής. Αυτό το στοιχείο διαμορφώνει πολλά πράγματα. Σε ένα τέτοιο χώρο, λοιπόν, τόσο ζωντανό, τα αντανακλαστικά και η ετοιμότητα των ηθοποιών είναι πολύ διαφορετικά απ’ αυτά που θα είχαν αν η παράσταση ανέβαινε σε ένα κλειστό χώρο. Είναι ιδανικός χώρος για αυτό το έργο. Το σπίτι βρίσκεται στην Πλάκα.



Τι είναι για σένα η Μπερνάντα;

Είναι ένα σύμβολο φασισμού, μια μάνα-δυνάστης, το κομμάτι μιας κοινωνίας που νοσεί και οδηγείται σε σήψη, αφού θυσιάζει τα πάντα προκειμένου να μην πουν κάτι οι άλλοι, ο κόσμος, η γειτονιά. Και επειδή δεν παύει να είναι μάνα, είναι και το πιο τραγικό πρόσωπο της ιστορίας. Έχει και εκείνη ρωγμές, αλλά τις προσπερνά, τις συνθλίβει. Κρατάει ένα τεντωμένο νήμα από την αρχή έως το τέλος, χωρίς καμία υποχώρηση, μέχρι που της σπάει στα χέρια. Και πάλι, ζητάει να γίνει σιωπή. Γιατί η πρώτη της λέξη στο έργο αλλά και η τελευταία, είναι η λέξη σιωπή! Κι ανάμεσα στις δυο σιωπές, όλα είναι ουρλιαχτό.



Τι σημαίνει για σένα το θέατρο; Θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς αυτό;

Θα πω τι είναι για μένα θέατρο και είναι μια ψευδαίσθηση αρκετά ικανή να σε κρατήσει στη ζωή, είναι συνειδητό και ασυνείδητο μαζί, είναι τεχνική, διάλογος, ένας τόπος που μπαίνεις και συναντάς ίσως απαγορευμένα, είναι έρευνα, είναι ομαδικότητα, είναι τελετή, είναι παιχνίδι, ένας ολόκληρος άλλος κόσμος μέσα στον κόσμο. Όταν θα σταματήσω να ανεβαίνω στη σκηνή, τότε ναι, αυτό θα σημαίνει πως μπορώ να ζήσω και χωρίς όλα τα παραπάνω κι εκείνα χωρίς εμένα, φυσικά.



Τι πιστεύεις για την σύγχρονη δραματουργία στη χώρα μας;

Η σύγχρονη ελληνική δραματουργία προχωράει με σχετικά αργούς ρυθμούς έχοντας ως τροχοπέδη μια εμμονή σε παρελθοντικές τακτικές. Υπάρχουν δείγματα γραφής που κινούνται σε ένα πλαίσιο μεταμοντερνισμού, και πειραματίζονται με κάποια μέσα πιο σύγχρονα χωρίς αυτή η προσπάθεια όμως να έχει μια κανονική ροή ώστε να μιλάμε για ένα έντονο και με στίγμα, ρεύμα. Άρα έχουμε προσπάθειες που όμως είναι αποσπασματικές. Πολύ καθαρή εικόνα δε μπορώ να έχω, διότι πολλά από αυτά που τώρα συμβαίνουν σε επίπεδο δραματουργίας είναι πιθανόν να δουν το φως πολλά χρόνια αργότερα, όπως πολύ συχνά συμβαίνει στην τέχνη και κάποια άλλα μπορεί να μην δουν καθόλου το φως, όσο εμείς είμαστε ζωντανοί, από επιλογή των ίδιων των δημιουργών τους. Υπάρχει κι αυτό, απ’ όσο μου επιτρέπεται να γνωρίζω προσωπικά.



Ποιες πιστεύεις πως είναι οι πιο «δραματικές» δυσκολίες όταν κάποιος ασκεί την τέχνη του θεάτρου στη χώρα μας;

Το ότι βρίσκεται στο έλεος αν δεν είναι ενταγμένος κάπου, οπού τηρούνται ακόμα, έστω στο ελάχιστο κάποιες βασικές προϋποθέσεις, όπως το να πληρώνεται ο ηθοποιός όλο το διάστημα που κάνει πρόβες, γιατί το διάστημα αυτό είναι το διάστημα της εργασίας του. Η τέχνη του θεάτρου μοιάζει να μη αποτελεί εργασία στον τόπο αυτό. Όπως και οι υπόλοιπες.



Πως νομίζεις πως θα μπορούσε να ξεφύγει η χώρα μας από την παγίδα της Κρίσης;

Δεν νομίζω πως μπορεί να ξεφύγει τώρα. Θα πρέπει να πάμε πολύ πίσω. Στα θρανία. Παιδεία, παιδεία, παιδεία. Δηλαδή πρόληψη. Παιδεία, δηλαδή όπλο και εφόδιο για τους ανθρώπους και τις κοινωνίες συνολικότερα. Παιδεία που διαμορφώνει ανθρώπους βαθιά σκεπτόμενους και επί της ουσίας. Και όχι μια στείρα παιδεία, που εδώ υπάρχει και αλλού δεν υπάρχει καν ούτε και αυτή. Είναι πολύ βαθύτερα τα αίτια που οδηγούν μια κοινωνία σε τέτοιο μέγεθος και τέτοιες «ποιότητες» κρίσης . Οι αφετηρίες και οι ενάρξεις θα πρέπει να γίνονται από μέσα προς τα έξω. Και αυτό χτίζεται σιγά σιγά από τα πρώτα κιόλας βήματα. Για να μη νοσούν σε βάθος χρόνου οι κοινωνίες , να μην το επιτρέπουν, να το προλαβαίνουν.



Τι είναι για σένα η ελευθερία και τι η σκλαβιά;

Θα απαντήσω με μια φράση του Καμύ, την οποία ενστερνίζομαι απόλυτα : «Η μοναδική ελευθερία που γνωρίζω είναι αυτή του πνεύματος».



Ποιους ρόλους αγάπησες πολύ και γιατί;

Όλοι οι ρόλοι είναι αγαπημένοι γιατί όλοι οι ρόλοι με φέρανε πιο κοντά σε κάποιες άλλες αλήθειες και άλλους κόσμους, πιο «άλλους» από τον μέχρι τώρα δικό μου, και μου δώσανε τη δυνατότητα να φλερτάρω μ’ αυτούς και να τους κάνω και δικούς μου. Κόσμους που τους θέλω, τους χρειάζομαι, τους μελετώ, τους οικειοποιούμαι και με οδηγούν σε μια πιο σφαιρική γνώση γύρω από τα πράγματα τον κόσμο και τους ανθρώπους. Αυτό μπορεί να στο προσφέρει και η ζωή, και συμβαίνει, μόνο που εκεί δεν υπάρχει καμία ομπρέλα, η ασφάλεια της θεατρικής διαδικασίας. Αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποιους, δεν κρατώ χρονολογική σειρά, είναι πράγματι η Μαρτίριο, γιατί με έφερε πιο κοντά στον κόσμο των ανθρώπων που έχουν ιδιαιτερότητες, ψυχικές και σωματικές, και πιο κοντά στις περιοχές της τρέλας, η Βέρα, από τις ‘’Σταγόνες πάνω σε καυτές Πέτρες’’ του Φασμπίντερ, σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Πανάδη γιατί με έφερε σε πιο στενή επαφή και άρα απόλυτη κατανόηση του κόσμου των Τρανς, ο έφηβος από την Παλαιστίνη στο «Ή Γάζα είναι…Μαθήματα επιβίωσης», σε σκηνοθεσία της Μάνιας Παπαδημητρίου γιατί ήρθα σε επαφή με το άγριο κομμάτι του πολέμου και με αληθινές ιστορίες παιδιών που ζουν και μεγαλώνουν ανάμεσα σε σφαίρες , και που κάποια δε ζουν πια, ο ρόλος της Ηλέκτρας στις «Χοηφόρες» του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία της Μάρθας Φριντζήλα, γιατί με έφερε πιο κοντά στον κόσμο ενός αρχέγονου πένθους. Και αγάπησα αυτούς τους ρόλους γιατί αγάπησα και τη διαδρομή με τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Μου είναι πολύ πολύτιμο να δουλεύω ρόλους με ανθρώπους που εμπιστεύομαι με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό, ανεξάρτητα αν το αποτέλεσμα θα αγαπηθεί ή όχι από τον κόσμο.



Ο έρωτας τι ρόλο παίζει στη ζωή σου και τι ρόλο στη ζωή της ηρωίδας που υποδύεσαι;

Τον έχω ζήσει και αυτό είναι καλή τύχη. Θεωρώ πως αν τον έχεις ζήσει μια φορά τον έρωτα, ίσως δεν υπάρχει ανάγκη και λόγος να τον ζήσεις δεύτερη. Μετουσιώνεται το υλικό αυτό που σου αφήνει, γίνεται κάτι άλλο μέσα σου, εξίσου έντονο, και δείχνει και άλλους δρόμους. Αλλά αυτό που λέω και βιώνω, είναι μια πολύ-πολύ προσωπική άποψη και διαδρομή. Και ίσως και στάση ζωής. Αλλά γενικά αν με ρωτήσετε θα σας πω : Eρωτευτείτε, ερωτευτείτε, ερωτευτείτε! Η Μαρτίριο δεν έχει έρθει ποτέ σε επαφή με τον έρωτα, δεν έχει κάνει ποτέ της έρωτα, επομένως τον αποζητά και τον ψάχνει με μανία , όπως και οι άλλες αδελφές, με τα δικά της όπλα και τη δική της δυναμική, τον διεκδικεί με το δικό της τρόπο. Κάποια στιγμή, παραδέχεται ανοικτά στην Αδέλα και στον εαυτό της, σε μια πολύ ιδιαίτερη σεκάνς που τα πράγματα οδηγούνται προς το τέλος, ότι αγαπάει τον Πέπε. Εξαιτίας αυτής της παραδοχής λοιπόν, δε διστάζει όταν γνωρίζει πια ξεκάθαρα ότι ο Πέπε και η Αδέλα έχουν σχέση, να ξεστομίσει ένα τεράστιο ψέμα, το οποίο οδηγεί την Αδέλα στην αυτοκτονία.



Ποια είναι τα σχέδια κι οι προοπτικές για το μέλλον;

Αμέσως μόλις τελειώσει η Μπερνάρντα Άλμπα, αρχές Οκτωβρίου δηλαδή, ξεκινάω πρόβες για το έργο FESTEN (Οικογενειακή Γιορτή) του Thomas Vinterberg , που θα ανέβει τον Ιανουαρίου στο Baumstrasse της Μάρθας Φριντζήλα, σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Πανάδη. Και γράφω το δεύτερο βιβλίο.

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2015

''FESTEN (ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΓΙΟΡΤΗ)'' Thomas Vinterberg, Mogens Rukov, Bo Hr. Hansen


















Απόδοση, σκηνοθεσία: Μιχάλης Πανάδης
Πρωτότυπη μουσική: Μαρίζα Ρίζου
Σκηνικά - κοστούμια: Ζωή Μολυβδά - Φαμέλη
Σκηνογραφική επιμέλεια: Βασίλης Μαντζούκης
Επιμέλεια κίνησης: Κική Μπάκα
Φωτισμοί - φωτογραφίες - βίντεο: Τάκης Λυκοτραφίτης
Παραγωγή: Baumstrasse / Δρόμος με Δέντρα - Μιχάλης Πανάδης σε συνεργασία με την Nordiska Strakosch Teaterforlaget ApS και την Artbassador.


Φώτης Αρμένης, Σταύρος Καλλιγάς, Χρήστος Κοντογεώργης, Ιωάννα Νασιοπούλου, Γιώργος Οικονόμου, Τάνια Παπαδοπούλου, Γιάννης Παπαϊωάννου, Μιχάλης Πανάδης, Δανάη Παπουτσή, Γεωργία Τσαγκαράκη, Γιώργος Φριντζήλας.

Ιανουάριος 2016
Baumstrasse/Δρόμος με Δέντρα


Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2015

Σημεία.

Τα μεσημέρια μόλις που άνοιγε τα μάτια της
και δε σκεφτόταν τίποτα.
Οι ήχοι της πόλης οργανωμένοι από εντάσεις και διαφωνίες της στιγμής
ανοιχτά παράθυρα, χειμώνας άνοιξη, και κύκλοι.
Η μυρωδιά από τα φιλικά τα σπίτια που διέμενε εγκλωβιζόταν μέσα της,
εσωστρέφεια,
ποτέ της δεν επέτρεπε  επιστροφές της μνήμης σε αποδέκτες
που ούτως η άλλως ήταν απόντες εξ αρχής
αλαφιασμένοι, τραγικοί και είρωνες, ειρωνικοί.
Στα χαρτιά την πόλης είχε καταγραφεί ως η μοναχική, ή μόνη, ή παράτολμη
λόγω της απουσίας της, που φρόντιζε επιμελώς νύχτα και μέρα
ήταν η περιουσία της στο ενεργητικό της.
Η επιτάχυνση της αντιληπτικότητας τσακίζει τη νεότητα
κι εκείνη μάντευε απ' τους σταθμούς και τα σημεία, τα άγρια τα παιδικά τα χρόνια αυτής της πόλης 
και απ’ τους ώμους της, από τα σύνορα, την απομάκρυνση της γνώσης ως τον αφανισμό
οι διακειμενικότητες του κόσμου δε λογαριάστηκαν ποτέ
και είναι ζωή.
Εγώ μπορώ ακόμα να τραβώ φωτογραφίες
να σε μαθαίνω από εκεί,
απ’ την απόσταση που δημιουργεί κουράγιο και ασφάλεια, τώρα που χάθηκε ένας ακόμα πόλεμος.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...