Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

Του Ασυνειδητου πραξεις

Ειμαι ερωτευμενη βαθια με κατι απο ακομα δεν εχει υπαρξει

[12.10πμ ημερα παρασκευη, 2017 μεσα στο δικο μου δωματιο]

Τετάρτη 24 Μαΐου 2017

Remedy

The invitation
The hours
Tomorrow we sail
alone and together
we are not what we say we are
anyway
even in hell silence has a meaning
Remedy

Σάββατο 20 Μαΐου 2017

Δανάη Παπουτσή: «Είμαι μια γυναίκα χωρίς όνομα, είμαι το νούμερο επτά»

Συνέντευξη στη Μαρία Δουκάκη στις 28.4.2017 στο Artic για την παράσταση 'Πορνογραφία' του Simon Stephens σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπίτου στο Θέατρο Θησείον.


Η ηθοποιός Δανάη Παπουτσή γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε στον Πειραϊκό Σύνδεσμο. Έχει παρακολουθήσει το μεταπτυχιακό της Α.Σ.Κ.Τ. Αθηνών, έχει στο ενεργητικό της πολλές θεατρικές δουλειές, πρόσφατα ήταν προτεινόμενη για βραβείο Τρανς ρόλου (Queer Theater Awards) για την ερμηνεία της στο ρόλο της Βέρας στο έργο Σταγόνες πάνω σε καυτές πέτρες του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, έχει ασχοληθεί με τον κινηματογράφο, είναι στιχουργός, βραβευμένη διηγηματογράφος και συγγραφέας, με πρώτο της βιβλίο το Σε αργή κίνηση.
Για πολλούς λόγους, επομένως, θα μπορούσε ν’ απασχολήσει το ενδιαφέρον του πολιτιστικού τύπου και του κοινού που τη γνωρίζει ήδη -κι όχι μόνο αυτού- από την πολυσχιδή καλλιτεχνική της παρουσία. Εν προκειμένω, η Δανάη Παπουτσή φιλοξενείται στο Artic.gr με αφορμή την παράσταση Πορνογραφία -που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα- του σημαντικού σύγχρονου θεατρικού συγγραφέα Simon Stephens.
Από τις 23 Απρίλη και για ένα μήνα περίπου η Πορνογραφία παρουσιάζεται από την ομάδα ΑΣΙΠΚΑ -σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπίτου και δραματουργική επεξεργασία του ίδιου με την Ειρήνη Δράκου- στη σκηνή του θεάτρου Θησείον και η Δανάη Παπουτσή μίλησε αφειδώς γι’ αυτό το πολιτικό έργο που θίγει το χαρακτήρα της αστικής -δυτικής- ζωής, την ιδιωτική και τη δημοσία σφαίρα, την πραγματικότητα και το φαντασιακό του μετανεωτερικού κόσμου μας.
Μαρία: – Πείτε μου μερικά λόγια για την ομάδα ΑΣΙΠΚΑ, τους συντελεστές της, το καλλιτεχνικό της πεδίο και το ρόλο σας σ’ αυτήν.
Δανάη Παπουτσή: – Η ομάδα ΑΣΙΠΚΑ ιδρύθηκε πριν από δέκα χρόνια από το σκηνοθέτη και ηθοποιό Δημήτρη Μπίτο και την ηθοποιό Ειρήνη Δράκου. Είναι μια ομάδα που μετράει αρκετές δουλειές στο ενεργητικό της  όλα αυτά τα χρόνια τόσο στο θέατρο -με συμμετοχές  στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου,  με το Εθνικό- όσο και στον κινηματογράφο, στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Θα μείνω, όμως, στη θεατρική της δραστηριότητα και στην έλξη που ένιωθα ως ηθοποιός παρακολουθώντας τις παραστάσεις της αυτά τα χρόνια.
Σκεφτόμουν πάντα, βλέποντας το αποτέλεσμα, ότι θα ήθελα κάποια στιγμή να έρθω σε επαφή με τη συγκεκριμένη διαδικασία που οδηγεί σ’ αυτό το αποτέλεσμα. Εκεί επάνω κάτι συνέβαινε που μού προκαλούσε έλξη. Έγινε τώρα λοιπόν. Με το Δημήτρη γνωριζόμασταν, πάντα λέγαμε να μιλήσουμε με την προοπτική να βρεθούμε με κάποιο τρόπο θεατρικά μαζί και έγινε τώρα, με το κάλεσμα που μού έκανε να συμμετάσχω στην παράσταση Πορνογραφία.
Νιώθω πολύ όμορφα που συνέβη και επιβεβαίωσα κι αυτήν την έλξη, κάνοντας πρόβες μαζί του. Η διαδικασία που ακολουθεί, ο τρόπος του, ιδιαίτερος και καθόλου εύκολος, απεναντίας πολύ απαιτητικός, η ματιά του πάνω και γύρω από τον ηθοποιό γενικότερα, είναι κάτι το οποίο μ’ ενδιαφέρει πολύ.
Μαρία: – Η παράστασή σας, Πορνογραφία, είναι «βασισμένη», όπως αναφέρεται στο συστατικό σημείωμα, στο ομώνυμο έργο του βραβευμένου συγγραφέα Simon Stephens. Πού συναντιέται και πού απέχει από αυτό, πορευόμενη σε πιο προσωπικούς σας δρόμους, ενδεχομένως;
Δανάη Παπουτσή: – Το έργο από γραφής είναι πολύ ανοικτό, καθώς δεν έχουμε να κάνουμε με μια ενιαία ιστορία-αφήγηση, με αρχή μέση και τέλος, αλλά με ξεχωριστές ιστορίες διαφορετικών ανθρώπων σε διαφορετικές στιγμές της ζωής τους. Είναι, δηλαδή, ένα έργο σπονδυλωτό.

Από την άλλη, όλοι αυτοί οι χαρακτήρες που δεν έχουν ονόματα –σημαντικό- είναι ο επτά, ο έξι, ο πέντε και ούτω καθεξής, «συναντιούνται» από γραφής μεταξύ τους με ποικίλους τρόπους. Ο πρώτος, ο πιο εύκολος και ο πιο προφανής, θα έλεγα, λόγω γραφής πάντα, είναι, για παράδειγμα, ότι περνούν όλοι από τα ίδια σημεία της πόλης, θα μπορούσαν να μένουν στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο, όλοι αναφέρονται στο τρομοκρατικό χτύπημα που έγινε στο Λονδίνο, στους σταθμούς του μετρό, στις 7 Ιουλίου του 2005, με πολλούς νεκρούς, λίγο πριν ανακοινωθεί ότι το Λονδίνο παίρνει τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2012 (είναι κι η αφορμή που ο Simon έγραψε το συγκεκριμένο έργο), είτε ακούγοντάς  το ως είδηση είτε περνώντας από τα σημεία που έγινε, πριν ή μετά, είτε επιστρέφοντας μετά το χτύπημα στα σπίτια τους ζωντανοί.
Κάποιοι καταπιάνονται με την ίδια δουλειά, αναφέρουν και θίγουν τα ίδια θέματα με τις ίδιες φράσεις, από άλλο δρόμο ο καθένας. Μια άλλη σπουδαία συνομιλία είναι αυτή που σχετίζεται με τον ίδιο τον κύκλο της ζωής, είναι σα να δίνουν τη σκυτάλη ο ένας στον άλλο. Σαν άθελά τους να γίνονται ο ένας καθρέφτης του άλλου.
Θα μπορούσε, για παράδειγμα, η γυναίκα που υποδύομαι εγώ να είναι η γριά που συναντάμε παρακάτω ή η νεαρή κοπέλα που συναντάμε αρχικά. Αυτό συμβαίνει εδώ με τον τρόπο που το προσέγγισε ο Δημήτρης και έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Άφησε χώρο και χρόνο στις ιστορίες, ελευθερία να ανασάνουν, προκειμένου να φωτιστούν όσο το δυνατόν περισσότερο τα σημεία στα οποία αυτοί οι άνθρωποι τελικά συγκλίνουν, ενώνονται, συνομιλούν, συναντιούνται. Και είναι πολλά αυτά τα σημεία.
Ήταν επιλογή και απόφαση μέσω της δραματουργικής επεξεργασίας που έγινε να παρεμβάλλεται η ιστορία του ενός μέσα στου άλλου και να δημιουργούνται κάποιοι κύκλοι που συναντώνται. Δημιουργείται, έτσι, ένα πολύ ευρύ πεδίο με σημεία συνειδητών, αλλά και ασυνείδητων συναντήσεων των χαρακτήρων, κάτι που κατά τη γνώμη μου φωτίζει ακόμα πιο πολύ το έργο και τους ίδιους τούς κάνει ακόμα πιο μεγάλους και ταυτόχρονα μικρούς, συγκινητικούς, ακόμα πιο  τραγικούς, ακόμα πιο μόνους. Δημιουργείται ένα πλέγμα, κάποιοι κύκλοι και παράλληλες ευθείες.
Μαρία: – Θέλατε να επικοινωνήσετε με κάποιον τρόπο το έργο που επιλέξατε να παρουσιάσετε με την παρούσα ιστορική κοινωνικοπολιτική συγκυρία της Ελλάδας και, αν ναι, πώς;
Δανάη Παπουτσή: – Το έργο είναι εξαιρετικά επίκαιρο. Νομίζω πως ο Δημήτρης με το κείμενο αυτό καταπιάστηκε όχι τώρα, αλλά πριν από αρκετό καιρό. Τον απασχολούσε καιρό, θέλω να πω. Και ήρθε τώρα η στιγμή να το υλοποιήσει. Και το timing αυτό συμβαίνει να είναι το πιο σωστό, πράγματι.
Το έργο συνομιλεί απόλυτα με την παρούσα συγκυρία που υπάρχει και στη χώρα μας. Το έργο από μόνο του αποτελεί ένα ντοκουμέντο και θίγει τα κακώς κείμενα και την κατάρρευση του δυτικού πολιτισμού. Επομένως ναι, μάς αφορά άμεσα και έχει ενδιαφέρον ο τρόπος που επικοινωνείται με το κοινό. Ο εγκλωβισμός των ηρώων, τα αδιέξοδα, η απάθεια στην οποία έχουνε περιέλθει, ενώ γύρω τους συμβαίνει ό,τι συμβαίνει, η απάθεια με την οποία τελικά αντιμετωπίζουν τις ίδιες τους τις ζωές, η ανημπόρια τους να αλλάξουν, να μετακινήσουν κάτι, ο ναρκισσισμός τους, η ακραία εμπλοκή τους με την τεχνολογία που τούς έχει οδηγήσει σε έναν αυτιστικό τρόπο ζωής και επομένως σε συναισθηματική νέκρωση, είναι πράγματα που μάς συμβαίνουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και εδώ και όχι μόνο εδώ, τελικά.

Μαρία: – Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος στην παράσταση και πώς τον προσεγγίσατε, σε αδρές γραμμές, σε συνεργασία με το σκηνοθέτη σας, Δημήτρη Μπίτο;
Δανάη Παπουτσή: – Είμαι μια γυναίκα χωρίς όνομα, είμαι το νούμερο επτά, που ζει στην καρδιά του Λονδίνου, όπως και όλοι οι χαρακτήρες του έργου, ζει άνετα, δουλεύει σε μια πολυεθνική, έχει χρήματα, έχει σύζυγο και ένα παιδί. Κι ενώ μοιάζει να τα έχει όλα, επί της ουσίας δεν έχει τίποτα.
Δεν έχει καμία επικοινωνία με τον άνδρα της, προσπαθεί να κρατηθεί από το παιδί, να κρατηθεί από υλικές, ανούσιες και εντελώς παροδικές απολαύσεις, οι οποίες την ξεγελούν για πολύ λίγο, γιατί πάντα επιστρέφει στο κενό που η ίδια συντηρεί για τη ζωή της. Μένει άυπνη, πίνει, σκέφτεται όλα όσα τής συμβαίνουν, αντιλαμβάνεται ότι έχει πρόβλημα, αλλά μοιάζει ανήμπορη να κάνει κάτι για ν’ αλλάξει την κατάσταση. Αδιέξοδο. Παρακολουθεί τη ζωή της, δεν την ζει.
Όσον αφορά στον τρόπο προσέγγισης… Ο Δημήτρης δίνει μεγάλο βάρος στον ηθοποιό πρωτίστως και στο πρωτογενές υλικό του, δουλεύει αρκετά με την περιοχή του ασυνείδητου και εμμένει στο τί μπορεί να παραχθεί από αυτό αλλά και τις άλλες παραμέτρους. Δύσκολο πολύ, αν οι προσλαμβάνουσες του ηθοποιού δεν είναι οι σωστές κι αν δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια, κάθε στιγμή. Οτιδήποτε άλλο, πέρα από αυτό, δεν μπορεί να σταθεί και να λειτουργήσει επί σκηνής με τον τρόπο που δουλεύει ο Δημήτρης.
Μαρία: – Ποια θα λέγατε ότι είναι η εσωτερική πορεία που σας έβαλε στη διαδικασία να ακολουθήσετε το έργο; Υπήρξε μέσα σας κάποια μετατόπιση, οφειλόμενη στην Πορνογραφία, εκκινώντας και από τη σκοπιά του θεατή ή αναγνώστη, ίσως;
Δανάη Παπουτσή: – Το ίδιο του το θέμα, η αφορμή για την οποία γράφτηκε, το επίκαιρό του, το ότι είναι ένα πολιτικό κείμενο ταυτόχρονα και τόσο πολύ ανθρώπινο και ευαίσθητο.
Ως αναγνώστης ναι, είδα πράγματα εκεί μέσα που με άγγιζαν, με αφορούσαν, που τα έχω νιώσει κι εγώ, τα έχω σκεφτεί, με προβληματίζουν. Επίσης, η σύνθεση των ανθρώπων που βρεθήκαμε τη δεδομένη χρονική στιγμή για να το κάνουμε, ο χώρος που γίνεται. Όλες αυτοί οι παράμετροι.
Μαρία: – Ποια είναι η προγραμματισμένη διαδρομή του έργου;
Δανάη Παπουτσή: – Η διαδρομή που κάνει κι η ίδια η ζωή, οι κύκλοι της, οι παράλληλες γραμμές της. Μια μαθηματική εξίσωση που, ενώ μπορείς και οφείλεις να λύσεις κάθεσαι και την κοιτάζεις. Ο θάνατος σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο, είτε γιατί έρχεται πριν την ώρα του και σε βρίσκει και σε ακολουθεί εν ζωή κι εσύ το αφήνεις να συμβαίνει χωρίς να θέλεις να κάνεις τίποτα για αυτό, γιατί έχεις περιέλθει σε «νάρκωση» είτε γιατί κάποιοι άλλοι αποφασίζουν τυφλά να στον προσφέρουν, γιατί έτσι αποκτά νόημα η δική τους ζωή, είναι η δική τους αποστολή.
Ταυτόχρονα, υπάρχει μια επόμενη παράλληλη διαδρομή ανοιχτή πολύ, όπως και της ζωής, μέχρι να έρθει ένα τέλος. Εκεί μέσα, σ’ αυτόν τον ενδιάμεσο χώρο, σ’ αυτή τη διαδρομή, μπορεί να δει κανείς οτιδήποτε, ό,τι θέλει. Κάτι κοινό, μακρινό, ξένο, οικείο πολύ. Σ’ αυτήν τη διαδρομή θα συναντηθεί ή δε θα συναντηθεί ο θεατής με το συγγραφέα. Αλλά νομίζω πως θα συναντηθεί τελικά. Ωραίο έργο.

Μαρία: – Ποια είναι η δική σας διαδρομή θεατρικά και όχι μόνο, καθώς συναιρείτε κι άλλες καλλιτεχνικές ιδιότητες, αυτό το διάστημα; Ή ποια εύχεστε να είναι από εδώ και μπρος;
Δανάη Παπουτσή: – Ναι, ανήκω στην κατηγορία των πολυσχιδών, με  ό,τι κόστος έχει αυτό σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, αλλά είμαι καλά με αυτό. Η έως τώρα θεατρική μου διαδρομή, ειδικά τα τελευταία χρόνια, είναι αυτή που έχω επιλέξει να είναι και με καλύπτει απόλυτα, γιατί έχω καταφέρει να συνεργάζομαι σταθερά με ανθρώπους τους οποίους πιστεύω, θαυμάζω και άρα εκτιμώ και σέβομαι.
Μέσω της σταθερότητας αυτής δημιουργείται επιτυχώς ένας κοινός κώδικας που λειτουργεί πολύ καλά. Το πλαίσιο των ανθρώπων αυτών θέλω ν’ ανοίξει σιγά σιγά με δική μου επιλογή και να προστεθούν λίγοι ακόμα πολύ συγκεκριμένοι άνθρωποι, με τους οποίους επιθυμώ να δουλέψω στο άμεσο μέλλον. Τα σημάδια είναι πολύ θετικά κι αυτό το θεωρώ τύχη.
Τώρα, σε σχέση με τη γραφή, κάτι το οποίο μου είναι επίσης απαραίτητο στη ζωή μου, επειδή είναι ακόμα μια είσοδος στην οποία μπορώ να στέκομαι και να ανασαίνω καλά,  είναι κάτι που η αλήθεια είναι πως μένει πάντα λίγο πίσω, λόγω θεάτρου. Και τα δύο ταυτόχρονα είναι δύσκολο. Σ’ ένα μικρό κενό που είχα πριν την Πορνογραφία ολοκλήρωσα ένα εγχείρημα συγγραφικό, ένα πείραμα επί της ουσίας, που ήθελα χρόνια να υλοποιήσω, το οποίο πέτυχε -με «εξόντωσε» φυσικά- και το οποίο αποφάσισα να κλείσω στο συρτάρι, μη με ρωτήσετε γιατί.
Τελειώνοντας την Πορνογραφία θα ήθελα να ολοκληρώσω ένα επόμενο βιβλίο που έχω αφήσει στη μέση, και που αυτό ελπίζω και εύχομαι να το μοιραστώ. Πάντα, όταν υπάρξει κενός χρόνος και χώρος από τη σκηνή, τη θέση παίρνει μια λευκή σελίδα που νιώθω την ανάγκη να γεμίσω, γιατί δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά.
πηγή :  https://artic.gr/danai-papoutsi-synentefxi/62052/

Πέμπτη 18 Μαΐου 2017

Είναι μερικά βράδια

Ειναι μερικα βραδια που χανομαι
πηγαινω εκει που βρισκεται, εκει που βρισκομαστε
και σας λεω μην κανετε αστεια
μη με ενημερωνετε για ολα τα δεν για ολα τα μη
χανομαι
ειναι αυτα τα βραδια που πηγαινω εκει και χανομαι
μη μου λετε τι θελετε να κανετε τι γινεται
ξερω ναι
ξερω εκει εξω, ξερω
μη μου λετε ποτε θα βρεθουμε πρεπει να τα πουμε
μη λετε τιποτα ακομα, τιποτα
μη σκεφτεστε τι μου συμβαινει μην το συζητατε
ειναι απο εκεινα τα βραδια που χανομαι
μη με ρωτατε αν θελω καφε αν πεινασα
μη ρωτατε αν καπνιζω, καπνιζω πολυ
η τηλεοραση ειναι κλειστη
κι αυτη η μουσικη με αρπαξε απ΄ το χερι
δεν προλαβα με πηγε κατευθειαν εκει
εκει που συναντιομαστε
τα βραδια που χανομαι
μην περιμενετε στην πορτα
μην μασατε τσιχλα χαμογελωντας
περιμενοντας την επιστροφη μου
μην περιμενετε να ξημερωσει μη σας παιρνει ο υπνος στο δρομο
στις πορτες σας μπροστα στα σαλονια
μην φορατε τα κανονικα σας ρουχα τη νυχτα περιμενοντας
μην προτεινετε κατι μην ψιθυριζετε κατι
μην στεκεστε πισω απ' τα παραθυρα με τα προσωπα εκθαμβα
τα μαλλια σας μπλεγμενα
τα χερια μπλεγμενα τα λογια σας μπλεγμενα
ειναι μερικα βραδια που χανομαι
εκει ειναι εκει χανομαι
μην
μη μου δανειζετε τις δικες σας λεξεις, μη μου στελνετε στιγμιαιες ευχες
μη μου στελνετε γραμματα μη ρωτατε αν θα παω
μη μου αφιερωνετε χρονο νομιζοντας πως θα καταλαβετε
ειναι μερικα βραδια που χανομαι
μη μου διαβαζετε  αποφθευγματα γενικα και ρησεις
ειναι μερικα βραδια εκει,  κι εκει παντα χανομαι
μη μου αναβετε τσιγαρο για το δρομο, μη με καληνυχτιζετε
μην μενετε ξαγρυπνοι κοιταζοντας το ταβανι κοιμηθητε
εγω παντα εκει θα χανομαι
μην περιμενετε πανω απο το ακουστικο, μη διαβαζεται καποιο ασχετο βιβλιο μεχρι να
μην σημειωνετε στα χαρτακια σας λεξεις, ημερομηνιες, καταγραφες τετοιου τυπου
μην ανιχνευετε το βλεμμα μου πισω απο μαυρα γυαλια, μην κρατατε την ανασα σας
ναι, ειναι μερικα βραδια που χανομαι.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...