Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

'Σε αργή Κίνηση'.Ξημερώνει.Η Σάωρη, ένα δωμάτιο. Στο ραντεβού στο Βοξ δεν πήγε ποτέ.

Ακουμπώ με την πλάτη μου στο μπορντό παγωμένο τοίχο, γύρω μου τασάκια, αποτσίγαρα, μουσική.
Ανάμεσα στα πόδια, αποκόμματα απο εφημερίδες και περιοδικά, αποκόμματα απο ανθρώπινα
χαρακτηριστικά σε γκρό. Μάτια, μύτες, στόματα, φρύδια. Δίπλα, στο κομοδίνο, ένα ψαλίδι, το σελοτέιπ κι ένα λευκό χαρτόνι. Δοκιμάζω διάφορους συνδυασμούς, χαρακτηριστικά απο διαφορετικά πρόσωπα, μέχρι να ανακαλύψω το ιδανικό δικό μου. Κάθε πιθανός συνδυασμός είναι πρόκληση. Το ραντεβού μας με τον Κιμ ήταν στις οχτώ στο Βοξ. Δεν πήγα ποτέ σε αυτό το ραντεβού. Άραξα στο δωμάτιο, έμεινα εκεί να κοιτάζω τη φωτογραφία. Άλλοτε αισιόδοξη, άλλοτε φοβισμένη, άλλοτε με δέος κι άλλοτε με τρόμο, καπνίζοντας. Το τηλέφωνο δεν ξαναχτύπησε, ο Κιμ δε με έψαξε ξανά, θα πρέπει να είχε ήδη στα χέρια του το σημείωμά μου. Δεν πήγα ποτέ σε αυτό το ραντεβού...

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

Κρυφές σελίδες που σκοτώνουν "ό,τι αγαπάς"

Αναδημοσίευση από το CatIsArt:

«Ένας φίλος, πολύ φίλος, χαμένος από προσώπου γης για δεκατέσσερα χρόνια»… Τους χωρίζουν δεκατέσσερα χρόνια, οι διαφορετικές πορείες, οι αλλιώτικες επιλογές. Τους ενώνει ένα παρελθόν άγριο, μια ανάγκη τρυφερότητας που δεν δικαιώθηκε ποτέ, ένα μυστικό ανείπωτο. Τότε μοιράζονταν την περιπέτεια, τον έρωτα, τα όνειρα. Τώρα κοιτάζονται με νοσταλγία, με απορία και με μια δόση καχυποψίας. Ανάμεσά τους κρυμμένα ντοκουμέντα και αλήθειες που πονούν.
«Πού ήσουν, τι έκανες, τι κάνεις τώρα…»…
Έχουν πάρει τους μοναχικούς τους δρόμους. Οι ματαιώσεις τους πονάνε αφόρητα. Τι ζητά ο ένας από τον άλλο; Γιατί ο Άρης εμφανίστηκε στη ζωή της τόσα χρόνια μετά; Πώς τη θυμήθηκε; Η Κατερίνα να πιστέψει σε αισθήματα; Ο Άρης να περιμένει τη συγκατάθεσή της; Νέοι ακόμα και αφάνταστα ωραίοι. Σαν ζευγαρωμένα αστέρια.
«Θα σε πήγαινα στον καταρράκτη. Εσύ κι εγώ στο καλύτερο μέρος του κόσμου»…Είναι εκεί μπροστά της. Αυτή ανοίγει ένα ντοσιέ, του διαβάζει. Του πετάει ένα παλιό απόκομμα εφημερίδας. Μια είδηση που δημοσιεύτηκε κάποτε. Ένα βασικό στοιχείο λείπει. Κοντά τους το μπουκάλι με τη βότκα. Στη μια άκρη το στερεοφωνικό. Στην άλλη η βιβλιοθήκη. Κάπου μια τηλεφωνική συσκευή. Μουσική, αμφιβολίες, κάποιες απόπειρες αγκαλιάς. Ένα φιλί. Η μυρωδιά του στα γάντια της μοτοσικλέτας. Και η νύχτα προχωράει. Και ο καθένας κάτι προσπαθεί να εκμαιεύσει από τον άλλο. Και οι αναμνήσεις ποτάμι που φουσκώνει.«Θυμάσαι πώς χωριστήκαμε εκείνο το βράδυ; “Τράβα σπίτι σου, μικρή”»…Οι σκόρπιες αφηγήσεις συνθέτουν μια ιστορία που σφράγισε τις ζωές τους. Ήττες προσωπικές, θάνατοι, απώλειες. Οι χρονολογίες είναι σαν τα βέλη ενός τόξου και κάποιες λέξεις είναι κεραυνοί. Το τρίτο πρόσωπο λείπει, μα δίνει διαρκώς το «παρών», οι σιωπές λιγοστές και το σκοτάδι προσπαθεί να κάνει τις αποκαλύψεις πιο εύκολες και ανεκτές.«Ένα αυτοκίνητο γεμάτο αποτυπώματα. Κι ένας τραυματίας που ‘χε στην τσέπη του ένα όπλο»…Σκότωσε, σκότωσε ό,τι αγαπάς, κρύψου, μην τολμάς, ζήσε στο όριο, στερήσου την αγάπη γιατί δείλιασες.«Θα τα πούμε», «Θυμάμαι», «Φεύγω», «Το ξέρεις;», «Το ξέρω». Φράσεις σκόρπιες. Η Κατερίνα είναι η μόνη που μπορεί. Ο Άρης της ζήτησε να βρεθούν. Κι ύστερα, κατά τη διάρκεια της συνάντησης, υφαίνεται το παρελθόν γεμάτο κρυφές σελίδες, το παρόν αδιέξοδο και το μέλλον αβέβαιο.Μια χορταστική παράσταση που κρατά το θεατή σε εγρήγορση με διαρκείς ανατροπές και αιφνιδιασμούς είναι το «Σκότωσε ό,τι αγαπάς», που βασίζεται στο πολυδιαβασμένο ομώνυμο μυθιστόρημα του Αλέξη Σταμάτη.Δύο ηθοποιοί που αστράφτουν από ταλέντο, ο Αντώνης Καρυστινός και η Δανάη Παπουτσή, δίνουν ερμηνείες υψηλής κλάσης. Από τους ωραιότερους και δυναμικότερους πρωταγωνιστές της γενιάς τους.Ο Άρης Τρουπάκης, επίσης νέος και πολυτάλαντος, σκηνοθέτησε μια παράσταση που δεν της λείπει τίποτα. Άψογη σε ρυθμούς σαν τους χτύπους ελβετικού ρολογιού.Τα σκηνικά, τα κοστούμια αλλά και οι φωτισμοί του Θοδωρή Χρυσικού ένα ακόμα πλεονέκτημα της παράστασης.* "Σκότωσε ό,τι αγαπάς". Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας. Θεατρική Εταιρεία Πράξη – Β’ Σκηνή.

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Athens Voice - Δανάη Παπουτσή

Αναδημοσίευση από την Athens Voice:





Περιπλανήσεις στα Εξάρχεια για τις αγωνίες της νέας γενιάς
Γιώργος Δημητρακόπουλος


1. Πώς δημιουργήθηκε η αρχή της ιστορίας; H ιστορία ξεκίνησε πριν από δύο περίπου χρόνια. Αιτία για τη γέννησή της και την ύπαρξη τελικά αυτού του βιβλίου ήταν η ίδια η ύπαρξη της Σάωρης, της ηρωίδας. Εμφανίστηκε με ένα αίτημα πολύ δυνατό. Να ειπωθεί. Δεν είχα παρά να την ακολουθήσω. Και αυτό έκανα. Θυμάμαι πολύ καθαρά τη μέρα και την ώρα. Ήταν Κυριακή 3.30 το πρωί, όταν πλησίασα τον υπολογιστή.


2. Πώς αναπαριστάται η πόλη στο βιβλίο σου;
Είναι μια πόλη-πλαστελίνη. Μια πόλη που μπορείς να την πας όπου θέλεις, μπορείς να δεις ό,τι θέλεις, πράγματα που δεν υπάρχουν κι όμως υπάρχουν, ή θα μπορούσαν να υπάρχουν, μπορείς να περπατήσεις άνετα σε αυτή, με κόσμο ή χωρίς, να παίξεις μαζί της, να παίξεις με τον κόσμο της, το χρόνο της, να την παγώσεις, να της προσθέσεις, να της αφαιρέσεις. Να είναι ιδανική, ασφυχτική, μαγική, απλή, πολύπλοκη. Στην πόλη περπατάει η Σάωρη, στα Εξάρχεια. Εκεί τρυπώνει, εκεί ανακαλύπτει, εκεί συνδιαλέγεται με πράγματα και ανθρώπους που υπάρχουν και δεν υπάρχουν επίσης. Μια πόλη που μπορεί να γίνει μαγική, αλλά και τρομαχτική. Ένας δικός της κόσμος μέσα σε μια δική της πόλη.


3. Ποιες είναι οι επιρροές σου; Δεν μπορώ να το πω αυτό, πως υπάρχει κάποιος συγγραφέας που έχει επιδράσει στη γραφή μου. Αγαπώ και θαυμάζω πάρα πολλούς συγγραφείς, όμως αυτό μένει μέχρι εκεί, δεν μπορεί να περάσει στη γραφή μου. Κάθε συγγραφέας και επομένως κάθε βιβλίο είναι μοναδικό, είναι αυτόνομο, έχει τη δική του ταυτότητα και μόνο. Ή αυτό είναι και το ζητούμενο, αν θέλεις. Να μπορείς να έχεις τη δική σου φωνή στη γραφή. Είμαι όμως σχεδόν σίγουρη πως η γραφή μου έχει επιρροή από το θέατρο και τον κινηματογράφο. Ίσως γιατί είμαι ηθοποιός.


4. Πώς θα περιέγραφες το βιβλίο με 7 λέξεις;
Χειμώνας πάντα - Πόλη πάντα - Ο χρόνος μπροστά, ο χρόνος πίσω - Ταμπλό βιβάν - Ακροβασία - Aσυνείδητο Zoom in-Zoom out.


* Το μυθιστόρημα "Σε αργή κίνηση" της Δανάης Παπουτσή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος


* H Δ.Π. εμφανίζεται στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας μαζί με τον Αντώνη Καρυστινό στην παράσταση «Σκότωσε ό,τι αγαπάς», βασισμένη στο μυθιστόρημα του Αλέξη Σταμάτη, σε σκηνοθεσία Άρη Τρουπάκη

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Η Γάζα είναι...Μαθήματα επιβίωσης στο θέατρο Κνωσός


«Μόνο η θάλασσα με βοηθάει να ονειρεύομαι. Όταν στέκομαι στην ακτή φαντάζομαι την Κύπρο, ένα ταξίδι στο Παρίσι, μία πτήση στη Ρώμη…»
Μαχμούτ, έτος γέννησης 1995


          Η Γάζα είναι...Μαθήματα επιβίωσης στο θέατρο Κνωσός
σε σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου


Μετά την παράσταση «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie»,
η ομάδα Familia και η Μάνια Παπαδημητρίου παρουσιάζουν την παράσταση
«Η ΓΑΖΑ ΕΙΝΑΙ…Μαθήματα επιβίωσης» 
Μια παραγωγή της ομάδας Νάμα, που παρουσιάστηκε στο θέατρο Επί Κολωνώ με μεγάλη επιτυχία τους προηγούμενους μήνες και μεταφέρεται τώρα στο θέατρο Κνωσός  (Πατησίων 195 και Κνωσού 11) για πρωινές παραστάσεις για σχολεία 
Τιμή εισιτηρίου 6 ευρώ ανά μαθητή.
 Το θέατρο θα πραγματοποιήσει δύο βραδινές παραστάσεις στις 20 και 21 Φεβρουαρίου και ώρα 20.30. Η είσοδος για τους εκπαιδευτικούς, τους δημοσιογράφους και τους φίλους της παράστασης είναι ελεύθερη.
Απαραίτητη η τηλεφωνική κράτηση για τη Δευτέρα 20 & Τρίτη 21 Φεβρουαρίου στα τηλέφωνα του θεάτρου: 210-8677070, 210-8624463.
Εάν επιθυμείτε προγραμματισμό πρωινής παράστασης, παρακαλώ όπως επικοινωνήσετε στο τηλέφωνο 6932 610 903.


  
Η παράσταση είναι βασισμένη σε μονολόγους παιδιών, που έζησαν τους Ισραηλινούς βομβαρδισμούς στη Γάζα από το Δεκέμβριο του 2008 μέχρι τον Ιανουάριο του 2009 και τελεί υπό την αιγίδα του Πανελληνίου Δικτύου για το Θέατρο στην Εκπαίδευση και είναι αφιερωμένη στη μνήμη του σκηνοθέτη και ακτιβιστή Juliano Mer-Khamis, που δολοφονήθηκε τον Απρίλιο του 2011 στην παλαιστινιακή πόλη Jenin. Ο Juliano Mer-Khamis ίδρυσε στην Jenin το Freedom Theater, που λειτουργεί μέχρι και σήμερα.

Η παράσταση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Πανελλήνιου Δικτύου για το Θέατρο στην Εκπαίδευση (http://www.theatroedu.gr/) και του Ashtar Theater της Παλαιστίνης (http://www.ashtar-theatre.org/).
                                                            ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση:  
 Ειρήνη Αμπουμόγλι, Αριστέα Βαβουγιού, Αντωνία Βασιλειάδου, Σίσυ Γρηγοριάδου, Τζένη Καραβίτη, Μαρία Καραμούτσιου, Μάρθα Κατσαρίδου, Ευάγγελος Μανιτάκης, Ευαγγελίου Μήτρου, Δάφνη Μουστακλίδου, Ιωάννα Τότσιου, Μαρία Τσιώνα

Σκηνοθεσία:  Μάνια Παπαδημητρίου
Σκηνικά:   Άρτεμις Θεοδωρίδη
Κοστούμια:  Έφη Μουτσιανά
Επιμέλεια κίνησης:   Ειρήνη Λανάρα
Σχεδιασμός Φωτισμού:  Αλέκος Αναστασίου
Video/Μουσική επιμέλεια:  Μάτα Καστρησίου

Βοηθός σκηνοθέτη:  Μαρία Τζάνη
Φωτογραφίες:  Θάνος Χόνδρος
                                                    
Παίζουν:   Μάρω Αγρίτη, Γιώργος Γιαννακάκος, Αυγουστίνος Κούμουλος, Δανάη Παπουτσή, Δήμητρα Σύρου
                                                                                                    



Πληροφορίες Παράστασης: http://gazaissurvivallessons.blogspot.com/

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Η μαγεία των αντιφάσεων

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΤΟ ΕΘΝΟΣ:

Eχει εμμονές με τη μουσική, τα χρώματα, και μια συγκεκριμένη γειτονιά, ενώ η παιδική ανάμνηση που έχει ριζώσει στο μυαλό της είναι εκείνη της ίδιας να είναι πάντα άυπνη και δυο γονείς στην πόρτα τέσσερις η ώρα το πρωί, με αγωνία να τη ρωτούν γιατί δεν κοιμάται.

Eχει εμμονές με τη μουσική, τα χρώματα, και μια συγκεκριμένη γειτονιά, ενώ η παιδική ανάμνηση που έχει ριζώσει στο μυαλό της είναι εκείνη της ίδιας να είναι πάντα άυπνη και δυο γονείς στην πόρτα τέσσερις η ώρα το πρωί, με αγωνία να τη ρωτούν γιατί δεν κοιμάται. H Δανάη εξακολουθεί να μην κοιμάται τα βράδια. Τώρα τα περνάει στο Θέατρο Κεφαλληνίας.
Παράσταση. Η Δανάη Παπουτσή πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Σκότωσε ό,τι αγαπάς» σε σενάριο Αλέξη Σταμάτη στο θέατρο Κεφαλληνίας.
Παράσταση. Η Δανάη Παπουτσή πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Σκότωσε ό,τι αγαπάς» σε σενάριο Αλέξη Σταμάτη στο θέατρο Κεφαλληνίας.
Hθοποιός, στιχουργός, τραγουδίστρια, συγγραφέας. Ποια ανάγκη σε οδηγούσε κάθε φορά να καταπιαστείς με διαφορετικά πράγματα;
Νομίζω πως όλοι αυτοί οι δρόμοι έχουν έναν κοινό παρανομαστή: Τη δημιουργία, την έκφραση και εντέλει τη βαθύτατα ανθρώπινη ανάγκη για επικοινωνία με τον εαυτό σου και τους άλλους. Αυτή και μόνο η ανάγκη με οδηγεί.
Τι είναι αυτό που σε συναρπάζει στην Κατερίνα, στο «Σκότωσε ό,τι αγαπάς»;
Το αντιφατικό της στοιχείο είναι εκείνο που με μαγεύει. Η απέραντη μοναξιά και η παιδικότητά της σε αντίθεση με τη δύναμη και τον επαγγελματισμό της. Και τελικά η διαθεσιμότητά της, που φτάνει στα όρια της αυτοθυσίας.
Θα είχες ποτέ τη δύναμη να σκοτώσεις κάτι που αγαπάς;
Μπορεί και να το έχω κάνει, άθελά μου. Λέγοντας κάποια πράγματα ή μέσα από πράξη μπορεί να έχω «σκοτώσει» κάτι βαθύτερο που μπορεί να φυλούσε κάποιος μέσα του για μένα ή ακόμα και εγώ απέναντι σε εμένα. Ηθελημένα δεν θα μπορούσα να το κάνω. Ετσι νομίζω, τουλάχιστον.
Πώς βλέπεις το μέλλον σου στην Ελλάδα;
Με εξοργίζει αυτό που συμβαίνει καθώς και η ανικανότητα διαχείρισής του. Με ενοχλεί στην καθημερινότητά μου, αυτό το μετέωρο. Το μέλλον δεν μπορώ να το σκεφτώ παρά μόνο όταν πλησιάσει τόσο κοντά ώστε να γίνει το παρόν μου.
ΝΙΚΗ ΧΑΓΙΑ
nhayia81@gmail.com
ΦΩTOΓΡAΦIΑ: FREDDIE F.
freddie.ef@gmail.com

ΣΕ ΑΡΓΗ ΚΙΝΗΣΗ

Από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ:




Συγγραφέας: ΠΑΠΟΥΤΣΗ, ΔΑΝΑΗ
Έτος έκδοσης: 2011
ΣΕΛ.: 200
Σχήμα: 14 x 20,5
Βάρος: 305.00 γραμ.
Μαλακό εξώφυλλο


Η εικοσάχρονη Σάωρη κινείται στο κέντρο της Αθήνας,
συχνάζει στην μπλε πολυκατοικία, στην πλατεία των Εξαρχείων,
στο πάρκο της Ναυαρίνου, σ' ένα στούντιο στην οδό Μαυρομιχάλη.
Έρχεται σε αντιπαράθεση με τη μητέρα της, με μια παιδική της φίλη,
με έναν άντρα που θυμάται αμυδρά από παιδί, με αγνώστους, με τον εαυτό της.
Η ηρωίδα του βιβλίου βιώνει με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο την ανασφάλεια
και το υπαρξιακό άγχος της γενιάς της, την οικονομική κρίση,
τις συνέπειες του μεταναστευτικού,
την ανεργία που μαστίζει τους νέους.

Ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα για τις αγωνίες της νέας γενιάς,
γραμμένο ελλειπτικά και με νευρώδη ρυθμό.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ:

Protagon.gr - "Σε αργή κίνηση", Δανάη Παπουτσή (Κέδρος)
TVxs.gr - Σε αργή κίνηση. Της Δανάης Παπουτσή
ΝΤΟΥεΝΤΕ - Δανάη Παπουτσή: «Ακολουθούσα μια φωνή που ήθελε να ειπωθεί»
Pragmatikotita.gr - Δανάη Παπουτσή: «Σε αργή κίνηση»
ΤΟ ΒΗΜΑ - Από το ρομάντζο στην επιστημονική φαντασία


19 καινούρια βήματα

Από τις εκδόσεις Ελευθερουδάκης:




19 καινούρια βήματα Πανελλήνιος διαγωνισμός διηγήματος Diavasame.gr: Τα βραβευθέντα διηγήματα του 3ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού Διηγήματος


Κύριος Συγγραφέας: Συλλογικό έργο, Πετράκος, Κυριάκος, Παπουτσή, Δανάη
Εκδότης: ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ
Ημερομηνία Έκδοσης: 4/2010
Σελίδες: 191


Σύντομη περιγραφή Περισσότερες πληροφορίες
Τρία χρόνια (Μάιος 2007 - Μάιος 2010) Diavasame.gr. Η πρώτη ιστοσελίδα κριτικής βιβλίων της χώρας μας με τακτικές παρουσιάσεις ανά δεκαπενθήμερο, υλοποιεί για τρίτη φορά την υπόσχεση, βοηθάει τις προσπάθειες νέων συγραφέων. Έτσι, τα πονήματα 19 πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων παίρνουν και φέτος, με την βοήθεια των εκδόσεων Ελευθερουδάκη, το δρόμο για τις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων. Η για τρίτη συνεχόμενη χρονιά επανάληψη του πανελλήνιου διαγωνισμού διηγήματος (κάθε Σεπτέμβρη) με την υπερδιπλάσια συμμετοχή σε σχέση με την πρώτη χρονιά, μας επιβεβαιώνει ότι αυτός ο διαγωνισμός είναι μια χρήσιμη διαδικασία για όσους προσπαθούν να βρουν τον δρόμο για την δημοσιοποίηση των κειμένων τους. Στο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας θα βρείτε τα πρώτα βήματα όσων θέλησαν να βαδίσουν αυτό τον δρόμο.

ΤΟ ΒΗΜΑ - Από το ρομάντζο στην επιστημονική φαντασία

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Το βήμα":

Δανάη Παπουτσή
«Ο ηθοποιός μεταφέρει μια ιστορία, ο συγγραφέας την επινοεί»
Η ηθοποιός Δανάη Παπουτσή εκδίδει το πρώτο της βιβλίο με τίτλο Σε αργή κίνηση από «μια έντονη ανάγκη για έκφραση». Δεν μπερδεύεται με το να υπηρετεί δύο τέχνες, αφού και οι δύο είναι «μη ανταγωνιστικές:ο ηθοποιός μεταφέρει μια ιστορία, ο συγγραφέας την επινοεί».

Πρόκειται για την ιστορία νέων ανθρώπων που ζουν στην ασφυκτική ατμόσφαιρα του κέντρου της Αθήνας, συνωστίζονται στα νεανικά στέκια, παίρνουν μέρος σε διαδηλώσεις, αγαπούν και δυστυχούν, ψάχνονται και χάνονται, αναζητούν κάτι που δεν ξέρουν. Η γραφή της Δανάης Παπουτσή μεταδίδει αυτόν τον ασθματικό χαρακτήρα με τον οποίο ζουν οι νέοι και, όπως η ίδια τονίζει, «η σκέψη και οι δράσεις της ηρωίδας γεννιούνται σε μια εποχή όπου δεν υπάρχει η πολυτέλεια για στοπ-καρέ - παρ΄ ότι αυτή τολμά να το κάνει με τον δικό της τρόπο».

Κυριαρχεί το ζήτημα της επικοινωνίας ή μήπως του φόβου για τον «άλλον»; «Δεν είναι ακριβώς φόβος» διευκρινίζει η συγγραφέας, «είναι μια αίσθηση μη οικειότητας. Αυτό κρύβει μια τεράστια ανάγκη για επικοινωνία που πασχίζει να εκπληρώσει η ηρωίδα.Ο φόβος είναι ένας οδηγός- τον χρειάζεσαι για να τον ξεπεράσεις.Ολοι μας “φοβόμαστε”,άρα όλοι μας επιθυμούμε».

Πιστεύει ότι φέρνει άραγε κάτι καινούργιο στη λογοτεχνία; «Δεν είναι κάτι που μπορώ να το κρίνω εγώ.Η αγορά δουλεύει με τους νόμους της, ο δημιουργός με τη φύση του και την επιθυμία του». Αν και η γραφή της διαθέτει ψήγματα θεατρικά, η ίδια δηλώνει ότι θαυμάζει αρκετούς συγγραφείς «αλλά δεν μπορώ να πω ότι θεωρώ κάποιον μέντορά μου».

Pragmatikotita.gr - Δανάη Παπουτσή: «Σε αργή κίνηση»

Αναδημοσίευση από το Pragmatikotita.gr:

Ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα για τις αγωνίες της νέας γενιάς γραμμένο ελλειπτικά.
Η πρώτη ανάγνωση είναι καταιγιστική. Οι εικόνες εναλλάσσονται τόσο γρήγορα που δύσκολα κανείς συνειδητοποιεί αν αυτό που διαβάζει είναι η πραγματικότητα ή η φαντασία της πρωταγωνίστριας Σάωρη. Η Σάωρη είναι ένα εικοσάχρονο κορίτσι που φοράει μαύρα, έχει εμμονές (και ποιός δεν έχει;), είναι κλειστοφοβική και δε χωράει πουθενά. Σε κανέναν χώρο και σε κανέναν χρόνο. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι πρόκειται για ένα πλάσμα που κινείται σε επικίνδυνα μονοπάτια του νου.
Δεν υπάρχει η κλασική γραμμική πλοκή. Ο αναγνώστης δε θα δει πώς εξελίσσεται στο χρόνο το μικρό κορίτσι που μεγαλώνει. Απλώς, θα γευτεί αποσπασματικά κι ασθματικά, κάποια τρανταχτά επεισόδια από τη ζωή της , τα οποία τον παραπέμπουν σε έναν αγχωτικό, στενάχωρο, κλειστό, αλλά πέρα για πέρα αληθινό κόσμο. Η Σάωρη μένει στην Αθήνα τού σήμερα και είναι μια περίεργη έφηβη που μεγαλώνει σε ένα εξίσου ιδιότροπο περιβάλλον.
Αν λάβουμε υπ’όψιν ότι ζούμε σε μια εποχή που τίποτα δε μένει σταθερό και όλα ανατρέπονται από τη μια στιγμή στην άλλη, πώς μπορούμε τελικά να κατηγορήσουμε ένα παιδί ως ιδιόρρυθμο; Στη Σάωρη δεν αρέσει σχεδόν τίποτα από την πραγματικότητα που την περιβάλλει γι' αυτό και καταφεύγει συχνά-πυκνά στα μονοπάτια της φαντασίας της. Πλάθει εύκολα δικές της ιστορίες με καταθλιπτικό και κάποιες φορές αποπνικτικό τρόπο. Οι στιγμές και οι άνθρωποι που σημάδεψαν τη ζωή της, περνούν και ξαναπερνούν ακατάπαυστα μπροστά από τα μάτια της. Παρόλο που η ευρεία γκάμα των εικόνων ξετυλίγεται από τη σκοπιά μιας έφηβης, καταφέρνει να αγγίξει και άλλες ηλικίες, με αποτέλεσμα  να ξυπνάει στον αναγνώστη μνήμες από δικές του ανήσυχες στιγμές υπαρξιακής αγωνίας, στιγμές απόλυτης μοναξιάς.
Ο χώρος και ο χρόνος έχουν ιδιαίτερη σημασία για την ηρωίδα. Οι χώροι αλληλοδιαπλέκονται σε ένα φανταστικό και ρεαλιστικό συνονθύλευμα. Τα Εξάρχεια, το πάρκο της Ναυαρίνου, ένα στούντιο στην οδό Μαυρομιχάλη, η μπλε πολυκατοικία. Ο χώρος όμως επεκτείνεται στο μυαλό της ποικιλοτρόπως. Μπορεί να είναι ένα δυάρι του μυαλού ή το αεροδρόμιο των Εξαρχείων. Αποκλειστικά δικοί της χώροι. Η Βασιλίσσης Όλγας για τη Σάωρη, μπορεί να μετατραπεί σε μια καταγάλανη λίμνη ή το Hilton σε ένα μεγάλο κουκλόσπιτο. Από την άλλη, ο χρόνος φαίνεται να την ταλαιπωρεί, να μην της αρέσει και να προσπαθεί να του επιβληθεί κατασκευάζοντας τη δική της Πέμπτη Εποχή.
«Ο χρόνος όταν διχάζει είναι ατέλειωτος χρόνος. Πρέπει να κατασκευάσω ένα δικό μου. Και εκεί να τα χωρέσω όλα. Εσένα, εμένα, εκείνον, την ενοχή και ό, τι βαφτίζω μέλλον. Που πεθαίνει ακαριαία». Σε άλλα σημεία του βιβλίου δηλώνει ότι δεν έχει χρόνο ή ότι ο χρόνος είναι κενός.
Τέλος, ο τρόπος γραφής είναι στακάτος και ζωηρός. Η συγγραφέας κάνει ένα ιδιόρρυθμο παιχνίδι με την εναλλαγή των γραμματικών προσώπων (από το α' ενικό πρόσωπο στο γ' ενικό και αντίστροφα). Απο τη μία δηλαδή, μιλάει ως Σάωρη στο α' ενικό και στη συνέχεια βγαίνει απ’ αυτό το «εγώ» και γίνεται το τρίτο πρόσωπο που περιγράφει τη Σάωρη. Η συγγραφέας, είτε συμπάσχει με την ηρωϊδα της είτε αποστασιοποιείται από αυτήν και την αφήνει μόνη της, απλώς παρατηρώντας την. Άλλωστε, όπως μας λέει η Σάωρη, κάθε φορά που γεννιέται ένας ήρωας, ψυχορραγεί ένας συγγραφέας.
Επίσης, σε αρκετά σημεία του κειμένου, πλάγια γράμματα διακόπτουν τη  «φυσιολογική ροή» της αφήγησης, σα σφήνες προερχόμενες από τη μνήμη.
Η Σάωρη δηλώνει: το κοντρόλ το έχω εγώ. Ο έλεγχος δηλαδή των πραγμάτων είναι στα χέρια της. Παρά το ασταθές περιβάλλον στο οποίο ζει και στο οποίο ζούμε όλοι μας τελικά, δείχνει να θέλει να του επιβληθεί. Εκείνη πατάει τα κουμπιά και φτιάχνει το δικό της κόσμο. Ίσως αυτή να είναι η τρέλα της τελικά, που οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε να κατανοήσουμε. Αυτή όμως είναι και η άμυνά της. Η άμυνά μας.
* Η Δανάη Παπουτσή γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι ηθοποιός. Το διήγημά της με τίτλο  «Σταθμός» βραβεύτηκε στον τρίτο πανελλήνιο διαγωνισμό διηγήματος και δημοσιεύτηκε στη συλλογή διηγημάτων 19 καινούρια βήματα. Το «Σε αργή Κίνηση» είναι το πρώτο της βιβλίο.  Εκδόσεις Κέδρος, 2011.

TVxs.gr - Σε αργή κίνηση. Της Δανάης Παπουτσή

Αναδημοσίευση από το TVxs.gr:

Η σχέση μου με το χρόνο πάντα ήταν και εξακολουθεί να είναι παράξενη. Δεν τον κατανοώ. Μας προσπερνά με πολύ γρήγορα βήματα. Δεν κοιτάζει πίσω ποτέ. Και είναι ελάχιστες οι κινήσεις που μπορεί ο άνθρωπος να κάνει για να τον φρενάρει, να τον παγώσει, να τον αιχμαλωτίσει, να τον αφήσει πίσω, να τον διαστείλει. Ένα κλικ που τον παγώνει: η  φωτογραφία. Ένα κλικ με μεγαλύτερη διάρκεια: η λογοτεχνία. Το δικό μου κλικ, κράτησε δύο χρόνια.  Τώρα που έφτασε στο τέλος του, νιώθω πως πρόκειται για μια στιγμή.
Ο συγγραφέας πλάθει τους ήρωες. Το υπαρκτό, δημιουργεί το ανύπαρκτο. Και αυτό το ανύπαρκτο από τη στιγμή που γεννιέται έχει δική του διαδρομή. Το βιβλίο «Σε αργή κίνηση», άρχισε με την ανάποδη συνθήκη. Η εικοσάχρονη Σάωρη, ένα εν δυνάμει «ανύπαρκτο» πλάσμα, διεκδίκησε την ύπαρξη της, το δικαίωμα της να ειπωθεί. Την ακολούθησα. Δε γνώριζα ούτε πόσο χρόνο χρειαζόταν, ούτε τι ήθελε να πει ή να κάνει. Αιφνιδιάστηκα από την ξαφνική εμφάνισή της, αλλά δεν έκανα πίσω. Το αντίθετο. Ήταν μια τεράστια πρόκληση, η είσοδος  σε έναν διαφορετικό κόσμο. Για δύο χρόνια, εγώ κι εκείνη συνυπήρχαμε στον ίδιο χώρο και χρόνο. Η ηρωίδα εμφανίστηκε με απεύθυνση στον συγγραφέα. Έναν συγγραφέα που ζει στο κέντρο της Αθήνας, που έχει να γράψει εδώ και καιρό. Αυτή η απεύθυνση συνέβη μέσα από μια αλυσίδα από γεγονότα, πράξεις, σκέψεις, δράση.
Η Σάωρη έχει σαφές στίγμα, ζει σε συγκεκριμένο τόπο, στην Αθήνα, κινείται κυρίως στο κέντρο των Εξαρχείων, τρυπώνει στη μπλε πολυκατοικία, στο στούντιο Μαυρομιχάλη, στο πάρκο Ναυαρίνου, σε ασανσέρ, θυμάται, κατασκευάζει, δημιουργεί. καταργεί, συνθέτει με τη δυνατότητα που της επιτρέπει η λογοτεχνική της υπόσταση. Την δυνατότητα της μεταμόρφωσης. Μπορεί να το κάνει - μια και προέρχεται από τον «κόσμο των ηρώων» τον οποίο η ίδια ονομάζει ΠΛΕΝΤΥΠΟ-  να μεταλλάσσεται, να ταξιδεύει, να αντιλαμβάνεται με ένα δικό της ιδιαίτερο τρόπο την πραγματικότητα. Αλλάζει χώρους, χρόνους, ιδιότητες, ακόμα και ταυτότητα.
Πόσο χρόνο χρειάζεται κανείς για να ανέβει με το ασανσέρ από το ισόγειο στον τέταρτο; Πέντε δευτερόλεπτα, εννέα; Χωράει σε ένα ασανσέρ μια ιστορία; Ένας εισβολέας; Χωράει. Πόσο όμως χρόνος χρειάζεται για να διαβάσει κανείς αυτή την ιστορία; Πολύ παραπάνω από πέντε ή εννέα δευτερόλεπτα. Κι αν βρεθείς στην εντατική, πόσο χρόνο θέλεις για να αφηγηθείς τις πιο σημαντικές στιγμές της σύντομης ζωής σου σε μια μύγα, που κατά τύχη βρέθηκε σε ένα χώρο που δεν επιτρέπεται;  Η ικανότητα της Σάωρης να διαστέλλει το χρόνο και να παίζει μαζί του οδήγησαν στον τίτλο του βιβλίου. Οι συναντήσεις της με άλλους ήρωες όπως τον Λεοπόλδο Μπλουμ του Τζόις,  τον μικρό Τζον της Μ.Τζ.Χάιλντ και τον Όσκαρ Σελ του Τζόναθαν Σάφραν Φόερ, με έκανε να νιώσω πως οι ήρωες όλων των βιβλίων τελικά δε μπορεί παρά να είναι ζωντανά πλάσματα, που εμφανίζονται για να πουν τις ιστορίες τους και ανά πάσα στιγμή μπορούν να επιστρέψουν. Πως ο κόσμος του ΠΛΕΝΤΥΠΟ υπάρχει.
Κάθε ήρωας, όπως και κάθε άνθρωπος, έχει πολλαπλούς εαυτούς. Όλοι, μέσα μας περικλείουμε πολλούς κόσμους, συνειδητά η ασυνείδητα, στο ξύπνιο η στον ύπνο. Ζούμε όμως την πραγματικότητα ως κάτι δεδομένο, κάτι σταθερό, χρονικά και χωρικά. Αυτό μας είναι απαραίτητο για να ισορροπούμε σε έναν αβέβαιο κόσμο. Υπάρχουν άνθρωποι και ήρωες που την πραγματικότητα αυτή την φωτίζουν από μιαν άλλη οπτική γωνία. Κρατούν ένα μεγεθυντικό φακό, μια κάμερα που την  στρέφουν στη λεπτομέρεια, μεγεθύνουν το ελάχιστο, κάνουν φλας μπακ και φλας φόργουορντ.
Η Σάωρη, έκανε αυτό ακριβώς, παράγοντας έναν πολύ ιδιαίτερο κόσμο. Έναν κόσμο όπου κάτι που δεν υπάρχει δημιουργεί κάτι που υπάρχει.
Τίποτα δεν είναι «φανταστικό» ή «μεταφυσικό» στο βιβλίο. Είναι γεγονότα ρεαλιστικά, θα μπορούσαν να είχαν συμβεί και αυτό ακριβώς το «θα μπορούσαν», είναι που τα κάνει αληθινά. Το βιβλίο διαβάζεται σαν οποιοδήποτε βιβλίο με μια μόνο διαφορά: το έχει γράψει ο ήρωας του.

Και ο ήρωας του είπε:
Κάθε φορά που γεννιέται ένας ήρωας
ψυχορραγεί ένας συγγραφέας

Δανάη Παπουτσή

Το βιβλίο μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος.

Protagon.gr - "Σε αργή κίνηση", Δανάη Παπουτσή (Κέδρος)

Αναδημοσίευση από το Protagon.gr


Περπατάμε πάνω σε κινούμενη άμμο που ανά πάσα στιγμή μπορεί να υποχωρήσει. Για τη γενιά μου η κρίση αυτή μοιάζει με επώδυνο τοκετό. Όλα αλλάζουν με ταχύτητες πρωτόγνωρες, πριν προλάβει να αφομοιωθεί ένα συμβάν , έχει έρθει ήδη το επόμενο να το επικαλύψει. Ο εγκιβωτισμός ακόμα και στη λογοτεχνία είναι μια φυσιολογική διαδικασία. Εδώ έχουμε ρωσικές κούκλες που χωνεύονται η μια στην άλλη πριν ακόμα προλάβεις να τις δεις.

Μιλάω από την πλευρά των νεότερων. Δεν γνωρίζω πως το βιώνουν οι μεγαλύτεροι που πρόλαβαν να κάνουν πράγματα σε πιο στέρεο έδαφος χωρίς την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα να πλανάται πάνω απ’ την καθημερινότητά τους. Έχει να κάνει σε ποιο σημείο του σώματος και σε ποια φάση του νου σε βρίσκει ο στόχος. Βρισκόμαστε σε μεταβατικό στάδιο και τα γεγονότα μας οδηγούν με ταχύτητα σε επαναπροσδιορισμό όσων ξέραμε, όσων ζήσαμε και όσων δεν προλάβαμε να ζήσουμε. Ο χρόνος είναι αμείλικτος περισσότερο από κάθε άλλη φορά.  Οι νέοι μοιάζουν με αποδημητικά πουλιά. Δεν έχω πολλούς φίλους πια εδώ. Οι περισσότεροι έχουν φύγει και κάποιοι που έμειναν ψάχνουν να βρουν ένα τρόπο για να φύγουν. Αναταράξεις είχαμε στις πτήσεις. Τώρα έχουμε και στον ύπνο μας. Η κοινωνικο-οικονομική κρίση έχει γίνει πλέον βιωματική διαδικασία με ολέθρια αποτελέσματα που έχουν αρχίσει να εμφανίζονται εντονότατα σε όλους τους τομείς.

Αν, η μία γενιά μεταφέρει στην επόμενη πράγματα και εκείνο που μας συνδέει είναι ένα νήμα, νομίζω πως το νήμα αυτό στα δικά μας χέρια έφτασε φθαρμένο, έτοιμο να κοπεί.
Ίσως η Σάωρη, η ηρωίδα του βιβλίου μου, τα λέει πιο συμπυκνωμένα:
Οι μέρες γλιστράνε,  χάνονται, οι  νύχτες σκαλώνουν,  γδέρνουν, όμως  τις νύχτες γυρεύω. Παντού άνθρωποι, άνθρωποι, άνθρωποι, εμμονές, επαναλήψεις, τεχνολογία, υποψίες, ένας αόρατος εχθρός, ιοί, γκρίζο, τάσεις φυγής, η νέα γενιά, η νέα γλώσσα, όλα συγκοπτόμενα, και έκπτωση, έκπτωση παντού. Οι παλιοί άνθρωποι μπατάρουν, βουλιάζουν χάνονται. Ένας πόνος στα κόκαλα. Σκέψεις. Μούφα κόσμος. Να ανοίξεις λεξικό, έμεινες πίσω. Καλά λέω, οι καλύτερες νύχτες είναι αυτές που δεν έρχονται.

*Η Δανάη Παπουτσή είναι ηθοποιός και συγγραφέας.

**Το βιβλίο της Δανάης Παπουτσή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.

ΝΤΟΥεΝΤΕ - Δανάη Παπουτσή: «Ακολουθούσα μια φωνή που ήθελε να ειπωθεί»



Αναδημοσίευση από το ΝΤΟΥΕΝΤΕ:


Γιώργος Ευθυμίου
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ





Συνάντησα τη Δανάη κάπου στα Εξάρχεια. Μια φιγούρα που μοιάζει να περικλείεται από ένα ιδιότυπο νεφέλωμα εκφραστικότητας. Σε παρασύρει αμέσως η αύρα της διαχέοντας μια σκοτεινή ενέργεια στο χώρο. Σύντομα έχω κιόλας παρασυρθεί σ’ αυτόν τον σκοτεινό κόσμο, τον κόσμο της, με μικρές παύσεις σπινθηροβόλων σιωπών. Μου μίλησε ακούραστα για ώρες για τη σχέση της με την πόλη, το χρόνο, το νέο της βιβλίο. Αλλά και την «καλλιτεχνική» ευθύνη απέναντι στους καιρούς.






Με αφορμή το νέο σου βιβλίο, «Σε αργή κίνηση», που μοιάζει να ενέχει μια αντιδραστική διάσταση του χρόνου, θα ήθελα να ρωτήσω τη σχέση σου με το χρόνο.


Η σχέση μου με το χρόνο είναι ιδιαίτερη. Νιώθω ότι η νύχτα για παράδειγμα τρέχει πάρα πολύ γρήγορα. Νιώθω γενικότερα ότι ο χρόνος τρέχει. Και έχω μια αγωνία σε σχέση με αυτό. Νομίζω πως η έντονη καλλιτεχνική δραστηριοποίηση είναι ο δικός μου τρόπος για να αντιδράσω στην ταχύτητα του χρόνου, ένας τρόπος να παίζω μαζί του. Να νιώθω ότι μπορώ να παρέμβω. Να τον παγώνω. Κι εκεί να χωράω πολλούς κόσμους, ανθρώπους, στιγμές. Έτσι κι αλλιώς λειτουργώ σ’ έναν δικό μου χωροχρόνο και νιώθω καλά εκεί. Οι μόνες στιγμές που λειτουργώ με «πρόγραμμα» είναι στις πρόβες. Αλλά κι εκεί ο χρόνος τρέχει αλλιώς. Αλλοιώνεται. Αμβλύνεται. Υπάρχει ένας εγκιβωτισμός. Πολλαπλά επίπεδα χρόνου μέσα στον ίδιο το χρόνο. Κατά τα άλλα ποτέ δεν ξέρω τι μέρα είναι, πόσο του μήνα έχουμε και όλα αυτά. Ο χρόνος για μένα είναι ένα ενιαίο κομμάτι. Είναι ενότητα, ενότητες.


Και η ηρωίδα σου; Η Σάωρη, συμμερίζεται την άποψη αυτή; Το μυθιστόρημα μοιάζει να ακολουθεί μια γραμμική πορεία. Εκκινεί από τον απογαλακτισμό της ηρωίδας και τρέχει προς ένα μέλλον. Μια γραμμικότητα που ανά σημεία σπάει, καταλύεται από μικρές χαοτικές στιγμές που διεκδικούν το δικό τους χρόνο, τη δική τους αιωνιότητα.


Κι εδώ ο χρόνος τρέχει πολύ γρήγορα. Η Σάωρη παρεμβαίνει, παγώνει στιγμές και μέσα από αυτές φτιάχνει έναν δικό της κόσμο. Υπάρχει μια χαρακτηριστική ιστορία στο βιβλίο, η ιστορία του ασανσέρ. Πόσα δεύτερα θέλουμε για να πάμε από τον πρώτο όροφο ως τον τέταρτο; Για την ηρωίδα αυτή η διαδρομή είναι ένας ολόκληρος κόσμος. Ο χρόνος διαστέλλεται. Η Σάωρη παίζει μαζί του. Μπαινοβγαίνει στο χρόνο. Κάνει cut! Έχει θέμα με το χρόνο!


Τους ήρωες σου με τι χαρακτηριστικά τους πλάθεις;


Το «Σε Αργή κίνηση» είναι το πρώτο μου βιβλίο. Όσο καιρό το έγραφα δεν ένιωθα πως είμαι ο συγγραφέας του αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη έχοντας γράψει το πρώτο μου βιβλίο. Ακολουθούσα μια φωνή που ήθελε να ειπωθεί. Τη φωνή μιας νεαρής κοπέλας, που είχε το όνομα Σάωρη. Δεν υπήρξε ποτέ στο κεφάλι μου ένα συνειδητό πλάνο για μια ηρωίδα που είναι είκοσι ετών, που θα ζει και θα κινείται στο κέντρο. Ο συγγραφέας φτιάχνει τους ήρωες. Το υπαρκτό, δημιουργεί κάτι ανύπαρκτο, έναν χαρακτήρα, και του δίνει υπόσταση. Με εμένα συνέβη το ανάποδο. Το βιβλίο γράφτηκε από τον ήρωα του. Το ανύπαρκτο έγινε υπαρκτό μέσα από την ηρωίδα. Εκείνη ήρθε έτοιμη και αποφασισμένη. Ήθελε να πει κάποια πράγματα και τα είπε.


Στο θέατρο; Όταν ερμηνεύεις τους χαρακτήρες; Έρχονται πάλι αυτοί σε εσένα;


Στο θέατρο οφείλεις να πλησιάσεις εσύ. Δανείζεσαι και δανείζεις φυσικά. Εκεί οι χαρακτήρες είναι ήδη υπαρκτοί. Έχουν βιογραφικό. Εσύ πρέπει να το ανακαλύψεις από την αρχή, να του δώσεις υπόσταση, να το φωτίσεις, να το φέρεις επάνω σου, να φτάσεις σε ένα σημείο να σε αφορά άμεσα, εσένα για να αφορά μετά και το κοινό.


Προσπαθείς να αποτυπώσεις το χαρακτήρα που υποδύεσαι ή προσπαθείς να γίνεις ο χαρακτήρας που υποδύεσαι;


Προσπαθώ να κατανοήσω τι θέλει να πει ο άνθρωπος που υποδύομαι. Ποιο είναι το βασικό του θέλω. Ένα πάντα είναι το ζητούμενο του. Ένα είναι το νήμα του. Όταν το βρεις όλα παίρνουν το δρόμο τους. Μέχρι τότε ψάχνω να βρω πιθανές αντιστοιχίες με δικές μου εικόνες, βιώματα, λέξεις, συνθήκες. Έτσι χτίζω μια αναφορά και προχωράω.


Με την Αντιγόνη; Δεδομένου ότι σας χωρίζει μια μεγάλη χωροχρονική απόσταση, κατά πόσο ήταν εφικτό να δημιουργηθούν τέτοιες αντιστοιχίες;


Η Αντιγόνη, κι όλοι αυτοί οι ρόλοι, έχουν ένα τεράστιο βάρος και είναι φορείς ιδεών. Όμως, πάλι ο δρόμος για να την προσεγγίσω, να την κατανοήσω, ήταν να επικεντρωθώ αρχικά στο βασικό θέλω της. Ποιο είναι το βασικό θέμα της Αντιγόνης; Τι ζητάει; Ένα πράγμα έχει στο μυαλό της. Να θάψει πάση θυσία τον αδελφό της, με όποιο κόστος. Αυτό είναι το κεντρικό νήμα της Αντιγόνης. Κι από κει μετά σαφώς ανοίγουν δεκάδες θέματα. Το πώς το γιατί, κάτω από ποιες συνθήκες, ενάντια σε ποιόν κτλ. Προσπάθησα να την επικαιροποιήσω. Ακόμα κι αν αφαιρέσω το ιστορικό περίγραμμα, τις καταστάσεις που μπορεί να μας αποξενώνουν σε σχέση με τη σημερινή εποχή το θέλω της δεν αλλάζει. Έτσι προσπάθησα να εισέλθω στην ουσία της. Κι εκεί βρήκα έναν τόπο πολύ οικείο. Κι όσο την ανακάλυπτα, τόσο πιο κοντά της ερχόμουν, τόσο πιο πολύ την κατανοούσα, αποκτώντας σε βάθος χρόνου μια συγγενή αίσθηση μαζί της.


Πρόβες ή παράσταση; Τι προτιμάς;


Όλη το ενδιαφέρον, το ταξίδι, το σκάψιμο, για τον ηθοποιό είναι η πρόβα. Εκεί γεννάς πράγματα, εκεί χτίζεις, εκεί ανακαλύπτεις από την αρχή, εκεί τα διαμορφώνεις. Όταν ξεκινήσει η παράσταση, εξακολουθείς φυσικά να ανακαλύπτεις πράγματα. Το Θέατρο είναι κάτι πολύ ζωντανό. Κάθε παράσταση είναι μια καινούρια παράσταση. Μου έχει συμβεί πριν κατέβει μια παράσταση να εξακολουθώ να ψάχνω πράγματα, να αναρωτιέμαι, να ανακαλύπτω, να αλλάζω πράγματα. Γιατί ο χρόνος πάντα σου δείχνει, σε βάζει πιο μέσα πιο βαθιά σε ό,τι έχεις χτίσει και πάντα έχει κι άλλο κι άλλο. Η παράσταση είναι ένα άλλο ταξίδι, στο οποίο έχεις πλέον συνεπιβάτες και είναι το κοινό, που εισπνέεις τις αντιδράσεις του που υπάρχει αλληλεπίδραση. Μια αλληλεπίδραση που επίσης εξελίσσει και την παράσταση και εσένα.


Ασχολείσαι με τη συγγραφή, την ηθοποιία, το τραγούδι. Την κάθε μορφή τέχνης τη βλέπεις αυτόνομα; Ή τη βλέπεις σαν ένα διαφορετικό αλφάβητο που ερμηνεύει τον κοινό εσωτερικό σου κόσμο;


Αυτόνομες είναι αλλά από κάτω τρέχει ένα νήμα που τις συνδέει και είναι πάντα η ανάγκη για έκφραση. Και η κάθε μορφή τέχνης είναι ένας διαφορετικός δρόμος για να εκφραστείς και τελικά να μοιραστείς.





Και η ενασχόλησή σου μαζί τους προέκυψε τμηματικά στο χρόνο;


Ακριβώς. Για το ηθοποιός το ήξερα από μικρή, το είχα πει, είχα εκφράσει την επιθυμία να γίνω αυτό. Το τραγούδι, το στίχο δεν τα σκεφτόμουν ως ένα δρόμο μιας πιο ανοιχτής έκφρασης. Φλέρταρα με αυτά ασυνείδητα, και ξαφνικά βρήκα χώρο, έδαφος, κάτι άρχισε να με τσιγκλάει μέσα μου. Κάποια στιγμή αυτό ωρίμασε και εκφράστηκε. Το ίδιο συνέβη και με τη συγγραφή. Πάντα έγραφα. Αλλά δεν είχα σκεφτεί συνειδητά ότι θα γράψω κάτι για να το εκδώσω. Ούτε είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα βρεθώ σε ένα στούντιο και θα κάνω ένα σιντί.


Ξέρω ότι έχεις μια σχεδόν παθολογική εμμονή με την πόλη! Σου αρέσει η ζωή στην Αθήνα. Σου αρέσει η καθημερινότητα. Δε σου «αρέσουν» οι διακοπές!


Είναι αλήθεια, δεν τις αγαπώ ιδιαίτερα τις διακοπές κι όσο κι αν φανεί περίεργο πάλι έχει να κάνει με τη δουλειά μου. Γιατί πριν ξεκινήσω το θέατρο πήγαινα διακοπές. Όταν σπούδαζα και δούλευα σε γραφείο για να μπορώ να πληρώνω τη σχολή μου είχα ανάγκη τις διακοπές. Διακόπτεις ναι, επειδή μπορεί να έχεις κουραστεί. Επειδή μπορεί να μην αντέχεις την επανάληψη μιας καθημερινότητας που διαφέρει από την καθημερινότητα του θεάτρου. Το καταλαβαίνω λοιπόν για τους ανθρώπους που δουλεύουν σε γραφεία, που έχουν σφιχτά ωράρια και μια καθημερινότητα που είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη λέξη ρουτίνα. Η δικιά μας δουλεία δεν έχει καμία σχέση με αυτό. Νιώθω το ακριβώς ανάποδο. Νιώθω πως δε θέλω για κανένα λόγο να διακόψω αυτό που κάνω τώρα. Απολαμβάνω την καθημερινότητά, την κάθε στιγμή. Αργότερα, πολύ αργότερα όμως, είναι πολύ πιθανό να αποκτήσω πάλι τη φυσιολογική σχέση που έχουν οι άνθρωποι με τις διακοπές.


Άρα το να θέλει κάποιος να διακόψει την καθημερινότητά του, ισοδυναμεί πώς έχει ηττηθεί από αυτή…


Δεν ξέρω αν έχει ηττηθεί, είναι βαριά ίσως η λέξη, πάντως σίγουρα έχει κουραστεί. Φαντάζομαι ότι από εκεί πηγάζει η παθιασμένη ανάγκη των ανθρώπων για διακοπές.


Ζώντας λοιπόν στην πόλη, εντοπίζεις διαφορές στις συμπεριφορές των γύρω σου; Είναι σχετικές με τη γενικότερη κοινωνική και οικονομική αναστάτωση που επικρατεί;


Σαφώς και είναι σχετικές. Πάντα το περιβάλλον, η οποιαδήποτε κοινωνική συνθήκη επηρεάζει τη συμπεριφορά μας. Οι ίδιοι άνθρωποι είμαστε πάλι αλλά μέσα σε διαφορετική συνθήκη. Επομένως υπάρχει αλληλεπίδραση στη συμπεριφορά. Παρατηρώ διαφορές στον τρόπο που λειτουργούμε. Από τα πιο απλά ως τα πιο περίπλοκα. Από το πώς περπατάμε πλέον στο δρόμο, το πώς οδηγούμε, μέχρι το πώς προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε, να έρθουμε πιο κοντά, ή και το αντίθετο. Τίποτα και καμία συμπεριφορά δεν είναι ξεκομμένη από το περιβάλλον και τις συνθήκες.


Η σχέση σου με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης; Σε εκνευρίζουν;


Με εκνευρίζουν γιατί καταλαβαίνω πως δεν υπάρχει αυτό που λέμε αμερόληπτη ενημέρωση. Και δεν υπάρχει. Και υπάρχουν λόγοι που δεν υπάρχει. Και αυτό είναι κάτι που δε με αφορά. Δε θα θελα να είναι έτσι. Δε νομίζω ότι παίρνουμε ούτε σωστές, ούτε αληθινές πληροφορίες. Εξού και δεν παρακολουθώ. Δε βλέπω τηλεόραση. Λόγω της κατάστασης μπορεί να δω δελτίο ειδήσεων. Και εκνευρίζομαι απίστευτα, ναι. Ο χρόνος αντοχής μου εξαντλείται στα πέντε λεπτά. Άλλα βλέπουμε, άλλα μας παρουσιάζουν και άλλο είναι το πίσω κείμενο. Νομίζω ότι αυτό που συμβαίνει είναι πολύ πιο σύμπλοκο και κάποιοι αναλώνονται σε παράθυρα και παίζουν ένα δικό τους έργο με πολύ συγκεκριμένους κανόνες. Προτιμώ τις εφημερίδες και το δίκτυο ως βασικό μέσο ενημέρωσης. Είμαστε στον προθάλαμο μιας πολύ μεγάλης αλλαγής, της οποίας την υπόσταση δε μπορώ να προσδιορίσω. Μοιάζει με κύμα, που δεν ξέρεις που θα σκάσει. Ένα κύμα που δημιουργεί ρήγματα και διαμορφώνει νέες ισορροπίες. Ένα πανευρωπαϊκό φαινόμενο που ακόμα δεν έχει πάρει τελική μορφή, δεν έχει ολοκληρωθεί το πρόσωπο του, τα χαρακτηριστικά του.


Εσύ, νιώθεις αναλλοίωτη μέσα σε αυτό το περιβάλλον;


Αναλλοίωτη; Όχι. Νομίζω πως θα είναι ψέμα να πει κανείς πως μπορεί να μένει αναλλοίωτος μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό. Στην αρχή ήταν δύσκολα, έχασα τον ύπνο μου για αρκετό διάστημα και όχι γιατί ήταν επιλογή μου. Γιατί τον ύπνο μου δε με νοιάζει να τον χάσω, αλλά επειδή το θέλω εγώ και όταν το θέλω εγώ. Αγχώθηκα με την κατάσταση, θυμάμαι πολλές στιγμές σχεδόν ασφυχτικές για το τι έγινε, πώς έγινε, τι κάνουμε, τι θα κάνουμε. Μέτα πέρασα σε ένα στάδιο πένθους, έτσι θα το ονόμαζα, και μετά άρχισα να ανακτώ τις δυνάμεις μου σε πολύ πιο έντονο βαθμό δρώντας με διάφορους τρόπους. Η παρούσα κατάσταση μου δίνει μεγαλύτερο κίνητρο για να συνεχίσω. Μια μεγαλύτερη κινητοποίηση για να δράσω πιο έντονα. Με τροφοδοτεί με περισσότερη αδρεναλίνη. Είναι μια πρόκληση να κάνω αυτά που θέλω με ακόμα μεγαλύτερο κόπο και να ανακαλύψω νέα, να δω τα όρια μου μέσα σε αυτή την κατάσταση, να ανακαλύψω πράγματα που σε νορμάλ και ήρεμες συνθήκες δεν θα τα είχα δει. Και χαίρομαι πολύ για αυτό.


Βαθιά μέσα μου υπάρχει ένα προστατευτικό κάλυμμα, το οποίο σχετίζεται μάλλον πάλι με τη δουλειά μου. Επειδή εκφράζομαι, επειδή επικοινωνώ συνεχώς, δεν ασφυκτιώ, δεν είναι εύκολο να «πέσω», ξέρω πως πρέπει τώρα περισσότερο από ποτέ να διασχίσω αυτή την κατάσταση με όποιο τρόπο, με όποια δράση, ατομική, συλλογική, μέσω δουλειάς, με ανθρώπους που αγαπώ, με φίλους κτλ. Βλέπω αυτό που συμβαίνει στους γύρω μου, στους φίλους μου, και με ανησυχεί, ανησυχώ πολύ και ιδιαίτερα για τους νέους. Και ναι, πολύ συχνά, αντιδρώ με θυμό. Υπάρχει από κάτω ένα γαμώτο!


Όταν ένας άνθρωπος είναι ιδιοσυγκρασιακά ανήσυχος, βρίσκεται μονίμως σε κατάσταση εγρήγορσης. Έτσι αναπτύσσει πιο βαθιές σχέσεις με τον χρόνο και το περιβάλλον. Σε αυτή την περίπτωση, τα φαινόμενα μας επηρεάζουν λιγότερο. Γιατί τα φαινόμενα είναι κάτι πιο πρόσκαιρο, πιο επιδερμικό. Δεν κατοικούν στον πυρήνα των πραγμάτων. Ο πυρήνας είναι κάτι βαθύτερο. Υποθέτω για αυτό δεν επηρεάζεσαι άμεσα απ’ ότι συμβαίνει.


Κάπως έτσι είναι. Χτίζεις το έδαφος μέσα σου από πολύ πιο πριν, οι διαρκείς αναζητήσεις σου σε προετοιμάζουν, ώστε να βρεις αυτό που λέμε, τον άξονα σου, πατάς πιο γερά κι αυτό που έρχεται ή ό,τι έρχεται όσο αναπάντεχο κι αν είναι το αντιμετωπίζεις κάπως αλλιώς, με μια άλλη ψυχραιμία ή ψυχρότητα ακόμα αν θες, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό. Κι εννοώ πως εκεί μέσα χωράει και θυμός και αντίδραση και έκρηξη και τα πάντα. Αλλά με άλλες ποιότητες.


Σε περιόδους κρίσης, έχουμε συνηθίσει να λέμε ότι ο πολιτισμός θίγεται άμεσα. Συμμερίζεσαι αυτή την άποψη;


Θίγεται άμεσα ναι, και εδώ σε αυτή τη χώρα θίγεται ακόμα πιο άμεσα γιατί για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο η πολιτεία δεν τον έχει σε μεγάλη υπόληψη και αυτό δείχνει τόσα πολλά. Οι άνθρωποι όμως σε περίοδο κρίσης, πάντα έχουν μεγαλύτερη ανάγκη να επιστρέψουν στην τέχνη, στο θέατρο. Γιατί τους λείπει η αλήθεια, την αλήθεια ψάχνουν και το θέατρο έχει αυτή την ιδιότητα: είναι ένας μεγεθυντικός φακός της ζωής και της αλήθειας της που χάνεται μέσα στην καθημερινότητα, και ιδιαίτερα τώρα, με τις ανεπανάληπτες συνθήκες και στιγμές που ζούμε.





Πριν κλείσουμε, θα ήθελα να μου πεις τι κάνεις αυτόν τον καιρό και τι ετοιμάζεις;


Αυτή τη στιγμή με βρίσκεις στο Θέατρο Κνωσός με την ομάδα Εν Θεάτρω Έκφρασις και την παράσταση ΑΝΤΙΓΟΝΕΣ σε σκηνοθεσία Λάμπρου Τσάγκα και Μαρίας Φραγκή και στο Θέατρο Επί Κολωνώ στην παράσταση «Η Γάζα είναι… Μαθήματα επιβίωσης» σε σκηνοθεσία της Μάνιας Παπαδημητρίου. Παράλληλα κάνω πρόβες στο θέατρο της οδού Κεφαλληνίας, στη Β’ σκηνή, με τον Αντώνη Καρυστινό, σε μια παράσταση που στήνεται με αφορμή το μυθιστόρημα «Σκότωσε ό,τι αγαπάς» του Αλέξη Σταμάτη. Η σκηνοθεσία θα είναι του Άρη Τρουπάκη και η παράσταση θα ανέβει τέλη Ιανουαρίου.


Με τον Άρη Τρουπάκη συνεργαστήκατε και στα Δακρυγόνα. Σ’ αρέσει γενικότερα οι συνεργασίες σου να έχουν διάρκεια;


Μου αρέσει πολύ και είναι ζητούμενο, γιατί αποκτάς κοινούς κώδικες με τους ανθρώπους που συνεργάζεσαι συχνά. Οπότε μετά, όλα κινούνται και πιο γρήγορα και πιο ουσιαστικά. Είναι πολύ όμορφο να έχεις «μόνιμους» συνεργάτες με τους οποίους ξέρεις πως μοιράζεσαι τον ίδιο δρόμο και έχεις κοινή αισθητική. Ο Άρης Τρουπάκης είναι ένας νέος και πολύ ταλαντούχος σκηνοθέτης και νιώθω πολύ καλά που δουλεύω μαζί του για δεύτερη φορά. Όπως και ο Θοδωρής Χρυσικός, ένας επίσης πολύ ταλαντούχος σκηνογράφος με μια πολύ ιδιαίτερη ματιά για το τι σημαίνει για παράδειγμα σκηνικό και πόσο άμεσα συνδεδεμένο είναι με τον ηθοποιό όπως και τα σκηνικά αντικείμενα, η χρήση τους και η αλληλεπίδραση τους με τους ηθοποιούς. Έχοντας ξανά συνεργαστεί έχουμε στην ουσία δημιουργήσει ένα δικό μας σύμπαν το οποίο εξελίσσεται συνεχώς και αυτό για μένα είναι πολύ-πολύ σημαντικό. Και προχωρώντας, σε βάθος χρόνου, γνωρίζεις κι άλλους ανθρώπους με τους δικούς τους κώδικες και έτσι αποκτάς ένα ευρύ φάσμα εμπειρίας που το διοχετεύεις σε κάθε επόμενο βήμα και έτσι χτίζεις. Από όλους μαθαίνεις πράγματα, κρατάς αυτά που σου κάνουν, που σου ταιριάζουν, τα μεταφέρεις τα κάνεις δικά σου.


Αυτά είναι η αποσκευή μας.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...