Αναδημοσίευση από το ΝΤΟΥέΝΤΕ:
Μαρία Μανωλέλη
ΠΛΑΣ
Ο ακάλυπτος της γνωστής μπλε πολυκατοικίας στην πλατεία Εξαρχείων θα φιλοξενήσει για πρώτη φορά μια θεατρική παράσταση. Η Δανάη Παπουτσή διασκευάζει το βιβλίο της «Σε αργή κίνηση» σε θεατρικό και υπογράφει και τη σκηνοθεσία του.
Μίλησε μου για την παράσταση. Τι θα δούμε;
Μια μάνα, την κόρη, έναν άντρα-ψυχολόγο και τον Φου, εγκλωβισμένους σε μια πολύ ιδιαίτερη καθημερινότητα αρκετά βεβαρημένη από καταστάσεις του παρελθόντος και επομένως βεβαρημένη συμπεριφορικά επί σκηνής. Όλοι θυμούνται και όταν η μνήμη σχετίζεται με όχι και τόσο όμορφα πράγματα, δημιουργεί συχνά στους ανθρώπους παράξενες συμπεριφορές τις οποίες υιοθετούν και από τις οποίες δύσκολα μπορούν να ξεφύγουν. Παλεύουν όμως μέσα από άλλες διαδρομές -ο καθένας με τον τρόπο του. Κάποιοι δεν παλεύουν, αφήνονται σε αυτό και το ζουν σαν να είναι κάτι φυσιολογικό. Η μάνα, για παράδειγμα, είναι μια γυναίκα παραιτημένη στο χρόνο και το χώρο της, το ρολόι έχει σταματήσει γι’ αυτήν πάνω από μια άδεια παιδική κούνια και η επίσκεψή της στον ειδικό δεν είναι παρά μια συμπεριφορική επανάληψη σε άλλο χώρο με κάποιον απέναντί της. Δε θα αλλάξει κάτι γι’ αυτή. Τα δύο νεαρά παιδιά (η κόρη και το αγόρι) προκειμένου να διαφύγουν από το παρελθόν και την βίαιη αποκοπή από τον ομφάλιο λώρο, εισχωρούν σε μια ομάδα με συγκεκριμένη δράση. Εκεί βρίσκουν χώρο για να ανασάνουν, εκεί νομίζουν πως ορίζουν τα πράγματα. Ο έρωτας είναι δύσκολο να υπάρξει και όταν υπάρχει πάλι υπονομεύεται από συμπεριφορές που τις ορίζει το παρελθόν. Ο Φου, είναι ο τρίτος της παρέας ο οποίος χάνεται σε κάποια από τις δράσεις της ομάδας. Είναι μια στιγμή στην παράσταση που η ζωή έρχεται σε μετωπική με το θάνατο μέσα από ένα όνειρο και πολύ χιούμορ. Το αγόρι και ο Φου. Η ζωή και ο θάνατος. Η φιλία, το μοίρασμα, η ανάμνηση όσων προλάβανε να ζήσουν παρέα. Ο άντρας- ψυχολόγος είναι ένας άνθρωπος που πριν από 14 χρόνια έκανα μια λάθος κίνηση. Η ζωή του και η δουλειά που επιλέγει έχει άμεση σχέση με την πράξη αυτή. Εμείς παρακολουθούμε μια συγκεκριμένη στιγμή του. Τη στιγμή που αποφασίζει να μιλήσει, στον εαυτό του, στο θεατή, στο θύμα. Η παράσταση είναι σπονδυλωτή, και ο φωταγωγός της μπλε πολυκατοικίας απόλυτα ταιριαστός με το σύμπαν των ανθρώπων αυτών. Φωταγωγός, έγκατα, καταβύθιση με το που μπαίνεις στο χώρο, όπως καταβύθιση είναι και η διαδρομή της κεντρικής ουσιαστικά ηρωίδας (κόρης-Σάωρης) σε ένα σύμπαν που υπάρχει μέσα της, κινείται γύρω της, το συναναστρέφεται, το κινεί καθοδόν, του ζητάει, της ζητάει. Όλα τα πλάσματα που είναι εκεί μέσα, στο χώρο της, στη ζωή της, στο μυαλό της: είναι ο δημιουργός τους. Ο δημιουργός που γίνεται ταυτόχρονα και ήρωας και πορεύεται μαζί τους μέχρι τη στιγμή που ένας απ' τους ήρωες (το αγόρι), της ζητάει ένα τέλος και εκείνη αποφασίζει τελευταία στιγμή ν' αλλάξει πορεία. Το δεύτερο επίπεδο του έργου.
Η Σαωρή, η βασική ηρωίδα του βιβλίου σου παίρνει σώμα και φωνή. Πόσο κοντά είναι η συγγραφή ενός βιβλίου στη δραματοποίηση του;
Εξαρτάται από τι θα επιλέξει ο δημιουργός. Μπορεί να είναι πολύ κοντά μπορεί να μην είναι. Εγώ επέλεξα να κάνω μια ελεύθερη διασκευή, και δεν είμαι και σίγουρη κατά πόσο ήταν επιλογή τελικά ή μια ανάγκη για γέννα που ήρθε φυσιολογικά και αβίαστα. Υπάρχουν δυο τρόποι να φτάσει κανείς σε κατάσταση κύησης. Ο φυσικός και ο τεχνητός. Μέχρι τώρα μου συμβαίνει το δεύτερο. Ο κόσμος του βιβλίου από την ώρα που γράφτηκε με ακολουθούσε με διακριτικό τρόπο με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να εξελιχθεί στο μυαλό μου. Η εξέλιξη αυτή δε μπορεί παρά να ζητάει, να θέλει το επόμενο βήμα για τους ήρωες να είναι το θέατρο, η πράξη, η ύπαρξη των πλασμάτων αυτών επί σκηνής. Εκεί ζουν. Εκεί ανασαίνουν. Μέσα από τις πρόβες κατάλαβα πως υπάρχει όλη η ατμόσφαιρα του βιβλίου, τα βασικά χαρακτηριστικά της ηρωίδας, που εξακολουθεί με κάποιο τρόπο να είναι κεντρικό πρόσωπο και στην παράσταση. Όταν κλείνει τη σιδερένια πόρτα του φωταγωγού μπαίνει στο χώρο της μέσα στον οποίο θα κινηθούν και οι υπόλοιποι ήρωες. Καθένας από αυτούς είναι αυθύπαρκτός όταν είναι επί σκηνής και όλοι μαζί ένα εμπόδιο για εκείνη, ένας εφιάλτης, μια αναφορά από το παρελθόν. Τολμώ να πω πως ακόμα-ακόμα θα μπορούσαν όλοι να αποτελούν τα δικά της διαφορετικά πρόσωπα. Μπορεί όλοι να είναι κομμάτια της. Είναι ανοιχτό για το θεατή ανάλογα με τις αναφορές του, να σκεφτεί ή να φανταστεί διαφορετικές εκδοχές για το τι είναι αυτά τα πρόσωπα, αν συνδέονται μεταξύ τους, αν θα μπορούσαν να συνδεθούν και με ποια ιδιότητα. Είναι ανοικτό συνειδητά.
Πως νιώθεις που για πρώτη φορά ο συγκεκριμένος χώρος θα φιλοξενήσει μια θεατρική παράσταση;
Στη αρχή δεν το σκέφτηκα αυτό. Αυτό που είδα εκεί είναι αυτό που είπα και πιο πριν, πως ο χώρος αυτός ήταν ιδανικός για τους ήρωες της Αργής Κίνησης λόγω αρχιτεκτονικής, λόγω του ότι είναι ένας χώρος που έχει έντονο το στοιχείο της μνήμης όπως και οι ήρωες. Στην πορεία συνειδητοποίησα αυτό που αναφέρεις, πως είναι η πρώτη φορά πράγματι που θα γίνει κάτι εκεί. Και νιώθω πάρα πολύ χαρούμενη που μας δόθηκε η δυνατότητα με την αγάπη των ανθρώπων που ζουν στην μπλε πολυκατοικία και τη βοήθεια του Γιώργου από το Φλοράλ που μου άνοιξε τη σιδερένια πόρτα (η είσοδος για το φωταγωγό της μπλε πολυκατοικίας είναι εντός Φλοράλ) να κάνουμε πρόβες σε ένα τέτοιο χώρο. Είναι εμπειρία. Και είναι μεγάλη η χαρά μου που θα καταφέρω να μοιραστώ την εμπειρία αυτή με το κοινό που θα παρακολουθήσει την παράσταση. Νιώθω πως θα είναι πολύ ιδιαίτερες οι νύχτες εκεί μέσα. Και ανυπομονώ να τις μοιραστώ.
Η συγγραφή σε κέρδισε ή πιστεύεις πως η τέχνη στην οποία νιώθεις πιο κοντά είναι η υποκριτική;
Για μένα είναι ένα πράγμα. Η βαθύτατη ανάγκη μου είναι μία. Η έκφραση και η επικοινωνία, το μοίρασμα. Αυτό το κάνω είτε γράφοντας είτε παίζοντας. Δεν τα διαχωρίζω. Απλώς όταν είσαι στο ένα δε μπορείς να είσαι στο άλλο. Και οι δύο κόσμοι χρειάζονται απόλυτη συγκέντρωση. Γνωρίζω όμως καλά πια πως όταν δεν παίζω, όταν δεν κάνω πρόβες έχω την ανάγκη να γράψω για να εκφραστώ. Από τις πρόβες, από το θέατρο, καθορίζεται το γράψιμο. Δηλαδή δε θα πω, τώρα που δε γράφω θα ήθελα να παίζω. Δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει κάτι με βάση το ερώτημα περί συγγραφικής ή υποκριτικής προτεραιότητας.
▲ Φωτογραφίες: Λόη Κουτροκόη
Μαρία Μανωλέλη
ΠΛΑΣ
Ο ακάλυπτος της γνωστής μπλε πολυκατοικίας στην πλατεία Εξαρχείων θα φιλοξενήσει για πρώτη φορά μια θεατρική παράσταση. Η Δανάη Παπουτσή διασκευάζει το βιβλίο της «Σε αργή κίνηση» σε θεατρικό και υπογράφει και τη σκηνοθεσία του.
Μίλησε μου για την παράσταση. Τι θα δούμε;
Μια μάνα, την κόρη, έναν άντρα-ψυχολόγο και τον Φου, εγκλωβισμένους σε μια πολύ ιδιαίτερη καθημερινότητα αρκετά βεβαρημένη από καταστάσεις του παρελθόντος και επομένως βεβαρημένη συμπεριφορικά επί σκηνής. Όλοι θυμούνται και όταν η μνήμη σχετίζεται με όχι και τόσο όμορφα πράγματα, δημιουργεί συχνά στους ανθρώπους παράξενες συμπεριφορές τις οποίες υιοθετούν και από τις οποίες δύσκολα μπορούν να ξεφύγουν. Παλεύουν όμως μέσα από άλλες διαδρομές -ο καθένας με τον τρόπο του. Κάποιοι δεν παλεύουν, αφήνονται σε αυτό και το ζουν σαν να είναι κάτι φυσιολογικό. Η μάνα, για παράδειγμα, είναι μια γυναίκα παραιτημένη στο χρόνο και το χώρο της, το ρολόι έχει σταματήσει γι’ αυτήν πάνω από μια άδεια παιδική κούνια και η επίσκεψή της στον ειδικό δεν είναι παρά μια συμπεριφορική επανάληψη σε άλλο χώρο με κάποιον απέναντί της. Δε θα αλλάξει κάτι γι’ αυτή. Τα δύο νεαρά παιδιά (η κόρη και το αγόρι) προκειμένου να διαφύγουν από το παρελθόν και την βίαιη αποκοπή από τον ομφάλιο λώρο, εισχωρούν σε μια ομάδα με συγκεκριμένη δράση. Εκεί βρίσκουν χώρο για να ανασάνουν, εκεί νομίζουν πως ορίζουν τα πράγματα. Ο έρωτας είναι δύσκολο να υπάρξει και όταν υπάρχει πάλι υπονομεύεται από συμπεριφορές που τις ορίζει το παρελθόν. Ο Φου, είναι ο τρίτος της παρέας ο οποίος χάνεται σε κάποια από τις δράσεις της ομάδας. Είναι μια στιγμή στην παράσταση που η ζωή έρχεται σε μετωπική με το θάνατο μέσα από ένα όνειρο και πολύ χιούμορ. Το αγόρι και ο Φου. Η ζωή και ο θάνατος. Η φιλία, το μοίρασμα, η ανάμνηση όσων προλάβανε να ζήσουν παρέα. Ο άντρας- ψυχολόγος είναι ένας άνθρωπος που πριν από 14 χρόνια έκανα μια λάθος κίνηση. Η ζωή του και η δουλειά που επιλέγει έχει άμεση σχέση με την πράξη αυτή. Εμείς παρακολουθούμε μια συγκεκριμένη στιγμή του. Τη στιγμή που αποφασίζει να μιλήσει, στον εαυτό του, στο θεατή, στο θύμα. Η παράσταση είναι σπονδυλωτή, και ο φωταγωγός της μπλε πολυκατοικίας απόλυτα ταιριαστός με το σύμπαν των ανθρώπων αυτών. Φωταγωγός, έγκατα, καταβύθιση με το που μπαίνεις στο χώρο, όπως καταβύθιση είναι και η διαδρομή της κεντρικής ουσιαστικά ηρωίδας (κόρης-Σάωρης) σε ένα σύμπαν που υπάρχει μέσα της, κινείται γύρω της, το συναναστρέφεται, το κινεί καθοδόν, του ζητάει, της ζητάει. Όλα τα πλάσματα που είναι εκεί μέσα, στο χώρο της, στη ζωή της, στο μυαλό της: είναι ο δημιουργός τους. Ο δημιουργός που γίνεται ταυτόχρονα και ήρωας και πορεύεται μαζί τους μέχρι τη στιγμή που ένας απ' τους ήρωες (το αγόρι), της ζητάει ένα τέλος και εκείνη αποφασίζει τελευταία στιγμή ν' αλλάξει πορεία. Το δεύτερο επίπεδο του έργου.
Η Σαωρή, η βασική ηρωίδα του βιβλίου σου παίρνει σώμα και φωνή. Πόσο κοντά είναι η συγγραφή ενός βιβλίου στη δραματοποίηση του;
Εξαρτάται από τι θα επιλέξει ο δημιουργός. Μπορεί να είναι πολύ κοντά μπορεί να μην είναι. Εγώ επέλεξα να κάνω μια ελεύθερη διασκευή, και δεν είμαι και σίγουρη κατά πόσο ήταν επιλογή τελικά ή μια ανάγκη για γέννα που ήρθε φυσιολογικά και αβίαστα. Υπάρχουν δυο τρόποι να φτάσει κανείς σε κατάσταση κύησης. Ο φυσικός και ο τεχνητός. Μέχρι τώρα μου συμβαίνει το δεύτερο. Ο κόσμος του βιβλίου από την ώρα που γράφτηκε με ακολουθούσε με διακριτικό τρόπο με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να εξελιχθεί στο μυαλό μου. Η εξέλιξη αυτή δε μπορεί παρά να ζητάει, να θέλει το επόμενο βήμα για τους ήρωες να είναι το θέατρο, η πράξη, η ύπαρξη των πλασμάτων αυτών επί σκηνής. Εκεί ζουν. Εκεί ανασαίνουν. Μέσα από τις πρόβες κατάλαβα πως υπάρχει όλη η ατμόσφαιρα του βιβλίου, τα βασικά χαρακτηριστικά της ηρωίδας, που εξακολουθεί με κάποιο τρόπο να είναι κεντρικό πρόσωπο και στην παράσταση. Όταν κλείνει τη σιδερένια πόρτα του φωταγωγού μπαίνει στο χώρο της μέσα στον οποίο θα κινηθούν και οι υπόλοιποι ήρωες. Καθένας από αυτούς είναι αυθύπαρκτός όταν είναι επί σκηνής και όλοι μαζί ένα εμπόδιο για εκείνη, ένας εφιάλτης, μια αναφορά από το παρελθόν. Τολμώ να πω πως ακόμα-ακόμα θα μπορούσαν όλοι να αποτελούν τα δικά της διαφορετικά πρόσωπα. Μπορεί όλοι να είναι κομμάτια της. Είναι ανοιχτό για το θεατή ανάλογα με τις αναφορές του, να σκεφτεί ή να φανταστεί διαφορετικές εκδοχές για το τι είναι αυτά τα πρόσωπα, αν συνδέονται μεταξύ τους, αν θα μπορούσαν να συνδεθούν και με ποια ιδιότητα. Είναι ανοικτό συνειδητά.
Πως νιώθεις που για πρώτη φορά ο συγκεκριμένος χώρος θα φιλοξενήσει μια θεατρική παράσταση;
Στη αρχή δεν το σκέφτηκα αυτό. Αυτό που είδα εκεί είναι αυτό που είπα και πιο πριν, πως ο χώρος αυτός ήταν ιδανικός για τους ήρωες της Αργής Κίνησης λόγω αρχιτεκτονικής, λόγω του ότι είναι ένας χώρος που έχει έντονο το στοιχείο της μνήμης όπως και οι ήρωες. Στην πορεία συνειδητοποίησα αυτό που αναφέρεις, πως είναι η πρώτη φορά πράγματι που θα γίνει κάτι εκεί. Και νιώθω πάρα πολύ χαρούμενη που μας δόθηκε η δυνατότητα με την αγάπη των ανθρώπων που ζουν στην μπλε πολυκατοικία και τη βοήθεια του Γιώργου από το Φλοράλ που μου άνοιξε τη σιδερένια πόρτα (η είσοδος για το φωταγωγό της μπλε πολυκατοικίας είναι εντός Φλοράλ) να κάνουμε πρόβες σε ένα τέτοιο χώρο. Είναι εμπειρία. Και είναι μεγάλη η χαρά μου που θα καταφέρω να μοιραστώ την εμπειρία αυτή με το κοινό που θα παρακολουθήσει την παράσταση. Νιώθω πως θα είναι πολύ ιδιαίτερες οι νύχτες εκεί μέσα. Και ανυπομονώ να τις μοιραστώ.
Η συγγραφή σε κέρδισε ή πιστεύεις πως η τέχνη στην οποία νιώθεις πιο κοντά είναι η υποκριτική;
Για μένα είναι ένα πράγμα. Η βαθύτατη ανάγκη μου είναι μία. Η έκφραση και η επικοινωνία, το μοίρασμα. Αυτό το κάνω είτε γράφοντας είτε παίζοντας. Δεν τα διαχωρίζω. Απλώς όταν είσαι στο ένα δε μπορείς να είσαι στο άλλο. Και οι δύο κόσμοι χρειάζονται απόλυτη συγκέντρωση. Γνωρίζω όμως καλά πια πως όταν δεν παίζω, όταν δεν κάνω πρόβες έχω την ανάγκη να γράψω για να εκφραστώ. Από τις πρόβες, από το θέατρο, καθορίζεται το γράψιμο. Δηλαδή δε θα πω, τώρα που δε γράφω θα ήθελα να παίζω. Δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει κάτι με βάση το ερώτημα περί συγγραφικής ή υποκριτικής προτεραιότητας.
▲ Φωτογραφίες: Λόη Κουτροκόη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου