Ο χορός των ματιών, πάντοτε στατικός και ακέραιος.
Το καρδιογράφημα της προσθετικής ανάσας διαλύεται κάθε φορά που εξέρχονται οι λέξεις. Απαριθμώ τα βλέμματα. Το βλέμμα της ζωής μας είναι μονάχα ένα.
Μπερδεύεται μες τις αναθυμιάσεις μιας χαράς πεπερασμένης. Μιας ιστορίας. Υπήρχε κάποιος που έγραφε πάντα στα αστικά παράθυρα εγώ δεν είμαι ποιητής σας το εγγυώμαι, ανεπιφύλακτα.
Κι ύστερα φώναζε απ’ τα σαλόνια να μη νομίζετε για όλα τα σίγουρα ποτέ, να είστε μόνο.
Στέκαμε απόλυτα αφηρημένοι εδώ, σε όλα τα εδώ μας. Ένα κλουβί από χαρτί ολόλευκο, σαν δώρο. Και κάποιες νύχτες που είχαν κόκκινο, περπατούσαμε στη γραμμή της ιστορίας.
Όλα τα αποσιωπητικά των λέξεων σπέρνουν δειλία. Κι όμως λέξεις γριές στέκουν νωπές στα στόματά μας μέχρι να μπουν ξανά στην κατοικία την παλιά. Όταν δεν φτύνουμε.
Επηρεασμένη από την ιστορίας μας βλέπω μια νέγρα γυναίκα να γεννάει σε προθάλαμο όλες τις νύχτες. Κι όλες τις νύχτες σιωπή γεννάει. Και τις σιωπές της τις κρατά στην αγκαλιά, ούτε νανούρισμα ούτε τίποτα. Μόνο τα μάτια, στατικά και ακέραια. Και τότε, στον προθάλαμο, εισβάλλει ένας άντρας βάναυσος με ουρλιαχτά και την τρομάζει. Πρόσωπο ιστορικό. Με πολλά αποσιωπητικά.
Μα ακόμα τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου