Τώρα που δεν ακούγεται σχεδόν τίποτα
και οι χωριστές οι αφηγήσεις σώπασαν
και βρέθηκε έδαφος
ονειρεύτηκα την είσοδο μας στην ίδια αφήγηση,
να είναι Τρίτη, όπως και τότε,
να είναι νύχτα, να μη θυμάμαι τον καιρό
να πίνω βότκα, να μη μιλάς
να ξεμπερδεύεις τα δάχτυλά σου
να ανακατεύω τις λογικές μου
να σχηματίζεται η παράνοια του έρωτα στο
βλέμμα
σε χώρους γιορτινούς και σε ιατρεία
στα πεζοδρόμια και στα σαλόνια
με ρούχα εποχής και με κουρέλια
άχρονα και συνειρμικά
όπως τα ποιήματα που σάλεψαν
και δεν επέστρεψαν ποτέ στους παραλήπτες.
Όπως και τότε.
φώτο: m_p.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου