Μικρές, νέες Οδύσσειες.

Τώρα που δεν ακούγεται σχεδόν τίποτα,

που οι κοινές μας αφηγήσεις σωπάσανε κι αυτές,

γεννήθηκε έδαφος και

ονειρεύτηκα την είσοδο  μας- κοινή αφήγηση

-κι όπως και τότε, την Τρίτη μέρα,

θα είναι νύχτα, δε θα θυμάμαι τον καιρό,

θα πίνω ρούμι, δε θα μιλάς,

θα ξεμπερδεύεις τα δάχτυλά σου,

θα ανακατεύω τη λογική μου,

σε χώρους γιορτινούς και ιατρεία-

μια νέα αφήγηση θα ανθίσει σε βυθό  

κι έξω απ’ αυτόν, όταν θα τρίζει η λάμπα στα δωμάτια

δε θα τρομάζεις, δε θα τρομάζω

και τότε θα τ’ ακούμε όλα, αναίμακτα

Γιορτή ξανά.

Μια πρώτη μέρα ενός αγνώστου χρόνου, σ’ άγνωστο τόπο, παρθένο.

Ανάμεσα σε αγνώστους, άγνωστοι και εμείς ξανά. Μα ευτυχισμένοι.

 photo:dan_pap./athens 2013