Τα έπιπλα

Έχω ένα σπίτι που έχει πάρα πολλά έπιπλα πολύ λίγο καιρό. Τα έπιπλα με ρωτούν κάθε βράδυ αν έχω αποφασίσει για τη θέση τους. Και κάθε βράδυ τα κοιτάζω και δεν τους απαντώ. Εκείνα στέκονται κοντά, το ένα δίπλα στο άλλο σε διάταξη ευθυτενή, ευθεία. Η μόνη καμπύλη είμαι εγώ. Είναι χειμώνας. Όταν ο χειμώνας δεν ντρέπεται και γδύνεται, κοιτάζω τη βροχή του, και τα έπιπλα κάνουν έναν παράξενο θόρυβο, τη δική τους βροχή ή τρίζουν αλλά ποτέ δεν αλλάζουν θέση. Τις νύχτες με βροχή τις περνώ μπροστά σε παράθυρα με φίλους λοιπούς και συγγενείς. Κανέναν τους δεν ξέρω.  Γνωριζόμαστε απ΄την αρχή πάντα, μπροστά σε ανοιχτά παράθυρα, μπροστά στη βροχή. Τα έπιπλα στέκονται πάντα πίσω μας σε ευθεία. Μια νύχτα χωρίς νερό και  απόλυτη σιωπή τα έπιπλα άνοιξαν την πόρτα και άρχισαν να κατεβαίνουν τα σκαλιά. Βρέθηκαν στο δρόμο. Ο χώρος που μου άφησαν ήταν αφόρητα ελεύθερος. Ένιωσα οτι πνίγομαι. Ντύθηκα βιαστικά και βγήκα στο δρόμο. Περπατούσα νευρικά πίσω τους. Εκείνα ήδη έστριβαν σε άλλο στενό, συνέχισα να τα ακολουθώ. Στο βάθος είδα έναν όγκο. Ήτανε έπιπλα, άλλα έπιπλα. Το σημείο αυτής τους της συνάντησης μου ήτανε γνωστό.  Εκείνος ο δρόμος γνωστός, όλα τα πατζούρια γνωστά, τα αδέσποτα  γνωστά, τα δέντρα γνωστά, οι κάδοι γνωστοί, οι γέροι γνωστοί, τα παρατημένα αυτοκίνητα γνωστά, τα κλαδιά απ’ τα πεύκα γνωστά πολύ, επάνω στα μαλλιά μου κάποτε. Κρύωσα. Τηλεφώνησα σε κάποιον που γνώριζα πως δε θα απαντήσει, ακριβώς για να του μιλήσω για όλα όσα έβλεπαν τα μάτια μου τη νύχτα εκείνη, σ’ εκείνο το σημείο. Αυτή η συνομιλία κράτησε ώρα. Όταν έκλεισα το τηλέφωνο ,όλα τα έπιπλα είχανε πάρει θέση, τη δικιά τους θέση ακριβώς εκεί. 

Εγώ έβλεπα ένα καινούριο σπίτι στη μέση του δρόμου.