Το οδοιπορικό μιας ευθείας

Κοιμάμαι και ξυπνάω ακίνητη

έγινα  λεπτή πολύ από την ραγδαία αποχώρηση

τη νύχτα ισοπεδώνω το σώμα με τα χέρια μου, το στήθος κυρίως η τον ώμο

 η κούκλα δίπλα ξεχαρβαλωμένα υπέροχη

το  νεύρο ανηφορίζει  στο εσωτερικό του κεφαλιού

-στο εσωτερικό του-

εισχώρησε και το ακινητοποιεί -ξέρεις εσύ την εξέλιξη εκεί μέσα;

yπάρχει θάλασσα εκεί μέσα και βουτάνε οι ευθείες

οι ευθείες με το φρένο στην κόκκινη θάλασσα που με κατοικεί

κρατώ στο στόμα την ακτινογραφία της

οι ταραγμένες ακτινογραφίες φεγγοβολούν τη νύχτα

 περνάς πέρασε δεν περνώ πια απλά

κοιμάμαι και ξυπνώ ακίνητη χωρίς κορμό χωρίς κεφάλι

το υπόλοιπο σώμα μένει να σ’ εμπεδώσει

η θέα του θανάτου έχει χαμόγελα κρυμμένα στα μαλλιά της

κι ούτε που βρέχει.