Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

Επωδυνοτητα

Την παρατηρω τη γαμημενη τοσο καιρο
πανω κατω, αυτη, η μνημη πανω κατω
αγρυπνη ελεινη κυνικη - θυμαμαι
θυμαμαι ναι, η δουλεια μου ειναι αυτη να θυμαμαι (;)
τωρα κοιμαμαι καλα κοιμαμαι πια
τωρα δε βγαινω στους δρομους οι δρομοι μπαινουν μεσα μου
με ξεσκισαν οι ιδιοι δρομοι οι δικοι σου οι δικοι μου οι δρομοι των αλλων
σταματησα να τους φτιαχνω να τους φροντιζω
να τους στρωνω να τους ποτιζω σταματησα να τους γνωριζω
να στους μεταφερω να στους περιγραφω μεσα απο αθλιες συσκευες καθοδον
αναμεσα στο αγνωστο πληθος 
σταματησα να γελω με τα νεα τους ονοματα με τα παραξενα ονοματα σταματησα να βαζω τονους
σταματησα να χρησιμοποιω σημεια στιξης
σταματησα να στεκω νεα κι αμεριμνη στην εισοδο σου, θανατερη στην εξοδο μας
στεκω στη μεση ακινητη αθορυβη με λιγοτερο βαρος πιο ελαφρια πιο ξεθωριασμενη
σταματησα να με κρατω ξερεις
δε θα με κρατησω
σταματησα εκει, ξερεις, εκει που εχει άπλα, αερα, μυριζει θαλασσα και λιβανι
ενα μικρο κτιριο εξω ολοι κανεις δε μπηκε μεσα
ολοι στολισμενοι ολοι με τα καλα τους ολοι περιμενουν ολοι περιμεναν
εγω αργησα τοτε αργησα οπως και τωρα αργω
-η μνημη αυτη-
αυτη να παρασυρω θελω να την ξεγελασω να ξεριζωθει απο μεσα μου να γλυστρισει σε αλλο δρομο να μη βρει τιποτα που να θυμιζει εμενα στην επιστροφη τιποτα να μη μυρισει δικο μου τιποτα να μην αναγνωρισει να χωθει σε αλλο σωμα να μπει σε ξενο σωμα
το ξερω θα το συναντησω αυτο το προσωπο ξανα μετα απο χρονια, θα καταλαβω πως ειμαι εγω το παρελθον στο παρον  της προσωπο  κι οπως θα τρεχει το ματι ξερω τι θα κανω, ξερω πως θα γυρισω αργα το κεφαλι να μην προλαβει να με δει μην καταλαβει την επωδυνοτητα της μεταθεσης της μεταγγισης που συνεβει καποτε στην Αθηνα καλοκαιρι σε μια ημερομηνια στο περιπου που μου χαμογελουσε τοτε τοσο ανανδρα  κι ας ηταν θηλυκο το γενος  της








Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...