Τα σώματα των συναυλιών

Σε κλειστό χώρο, σε ανοιχτό, στα μαζικά, για όποιο γεγονός, κι ήταν ο ένας δίπλα στον άλλο, καθόλου αέρας, ο ένας πάνω στον άλλο, -το σώμα-σώματα όλων των ειδών, ευθεία, ευθυτενή, αδύνατα, ψηλά, κοντά, ακίνητα, σκληρά. Θες να μετακινηθείς αλλά πρέπει να διασχίσεις σώματα, τα άλλα σώματα, αλλά τα σώματα είναι αγύμναστα(;) δεν έχουν σώμα και ψυχή , είναι νεκρά τα σώματα(;) είναι που ξέχασες να πας σε γυμναστήριο(;) όχι, είναι γιατί δε θέλουν, δεν ξέρουν, δε μπορούν (;) Τα πόδια κινούνται, ανοίγουν, κλείνουν για να….για να  περπατήσουν, μεγάλα βήματα, μικρά βήματα, εξαρτάται, από το ύψος, από την κατασκευή, όχι εξαρτάται από την ψυχή σου, την εγρήγορσή σου. Δεν έχουν ψυχή τα σώματα στις μαζικές συγκεντρώσεις, είναι άκαμπτα δεν μπορείς να περάσεις ανάμεσά τους εύκολα, δεν κινούνται δεν μετακινούνται, πρέπει να πέσεις επάνω τους, να μιλήσεις, να πεις συγγνώμη, να περάσω, και αν, αν κινητοποιηθούν, οι κινήσεις ειν’ αργές, νωχελικές, προσπαθώ, θέλω να κατανοήσω, είναι γιατί βυθίζονται σε αυτό που ακούνε, σε ό,τι ακούνε, είναι γιατί δεν το χουμε, είναι γιατί  μας φόρεσε, μας έπεσε βαρύ, και δεν κινείται, δεν ελίσσεται, αμύνεται, σκληραίνει, μένει αμετακίνητο στο χώρο που κατοικεί για κάποιες ώρες, ώσπου να επιστρέψει, για να φύγει το ίδιο, το ίδιο αμετακίνητο όπως έφτασε, είναι γιατί δεν άκουσες  τίποτα(;) δεν έγραψε τίποτα πάνω του όταν χόρεψες, αν χόρεψες, όταν γέλασες, όταν εκνευρίστηκες, όταν αντάλλαξες, όταν φλέρταρες.

Εκεί, όταν φλέρταρες, σε κοιτούσα, μόνο τα μάτια, γέννησαν κάποιες σπίθες, το σώμα(;) το σώμα έμεινε ακίνητο, δεν συσπάστηκε, τα δάχτυλα δεν μάγκωσαν, δεν μετακινήθηκαν, δεν σηκώθηκε το χέρι να καλύψει κάποιο μέρος του προσώπου, αυτό που ντρέπεται περισσότερο, που γελάει κρυφά, δεν χάιδεψες τα μαλλιά σου, δεν τα πείραξες, μόνο τα μάτια σου ακίνητα, δεν ανοιγόκλεισαν,  δε γύρισες το κεφάλι, λίγο, τόσο λίγο.

 Κι όταν άκουσες το αγαπημένο σου τραγούδι, το σώμα ακίνητο κινούσες, δεν άλλαξε άξονα, πάνω κάτω, δεν πήρες ανάσες κανονικές, δε μπήκες στο ρυθμό,  συγγνώμη λίγο, να περάσω, έκανες ένα βήμα πίσω, μικρό βήμα, ίσα ίσα που χωράω, σκύβω, ρουφάω την κοιλιά, ελίσσομαι απελπισμένα να πάρει το σώμα μου το σχήμα της πύκνωσης να τη διασχίσει, να ξανασηκωθεί, να συνεχίσει, ανάμεσα από άλλα σώματα, στα άλλα σώματα, για τα άλλα σώματα.

 Ο λαός αυτός δεν έχει σώμα(;), στις λαϊκές, στις συναυλίες, στις συγκεντρώσεις. Δεν έχει, σκέφτηκα, μελαγχολία, δεν έχει ούτε ψυχή (;) -δεν απάντησα, μόνο συνέχισα να ζητώ συγγνώμη, για να μπορέσω να εξακολουθήσω να περπατώ ανάμεσα από άλλα σώματα.

photo : francesco viscuso

‘’Στο μεταξύ είχε νυχτώσει πολύ…Μέσα κι έξω από το σώμα’’
                                 Σ.Δούμου