Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

Πάλι κόκκινη θα είναι



Κρατώ ακόμα στο τηλέφωνό μου αριθμούς φίλων συγγενών, δασκάλων που απουσιάζουν 
απο εδώ- και τη βροχή. Η  βροχή πιστεύω πως πέφτει πάντα κόκκινη αυτό πιστεύω από παιδί.
Την ομπρέλα που μου δώσανε, όμορφη, την έσπασα πάνω στον κορμό του δέντρου
που ρίζωνε για χρόνια έξω απ’το παράθυρό μου, κανένα άλλο δέντρο δεν εμφανίστηκε ποτέ δίπλα του, τόσα χρόνια τώρα. Μόνο Άη Βασίληδες σκαρφάλωναν από αυτό το δέντρο, πηγαινοερχόντουσαν λέει, μέχρι που μια νύχτα αποφάσισα να  μείνω ξάγρυπνη μέχρι το τέλος. Απουσίες. Τότε τους ανακάλυψα. Τώρα ακούω μωρά απ’ το παράθυρο. Προσπαθούν να μιλήσουν,  κάτι λένε, τα μεσημέρια συνήθως και μετά σιωπή. Αναλαμβάνουν όλοι οι άλλοι, οι ειδικοί. Επιστρέφω σε πρωτόλεια, που είναι ακόμα αμόλυντα, με αφορμή τα μωρά. Μη λες τη λέξη ενόχληση από το κλάμα και το θόρυβο αυτής της γλώσσας.
Περιμένω να βρέξει κι απόψε. Πάλι κόκκινη θα είναι. Πέταξα κάτι ομπρέλες που μου φέρανε δώρο. Θα πάρω το κινητό μαζί μου, θα καλέσω την Όλγα, την Δανάη, τον Λάκη, την Αμαλία.
Τώρα που γράφω κάποιους τους χαλάει η βροχή, το φθινόπωρο, η φάση  και νομίζουν πως κάτι άλλο τους συμβαίνει και παρεκτρέπονται. Εγώ πάντα έτσι ήμουν.
Κάποιοι που αργούν στη ζωή καθυστερούν και τους υπόλοιπους. 


Κ.Ν. Φρίντριχ
(Οι δυο γυναίκες δεν κινούνται, ούτε συζητούν, επειδή η σχέση τους, ο αδελφικός τους δεσμός, προέρχεται απο την κοινή εμπειρία τους).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...