Όχι εμείς

Απλώς οι άλλοι

Εμείς λείπαμε

Εμείς όχι

Παρεμπιπτόντως ήταν εκεί αυτοί οι άλλοι

εμείς έτσι λέγαμε

και φεύγαμε

τις νύχτες φεύγαμε

το πρωί δεν στέκεται στο βλέμμα

πάντα το κάνει

κι ερχόταν η νύχτα

και είχε κήπους, άνθη κλειστά

φυσούσαμε ν’ ανοίξουνε

αερικό άνθος, φυσούσαμε

πρόσωπα ανύπαρκτα, αυτά των άλλων

τα επιθυμούσαμε.

Αυτά των άλλων, όλων εμάς.  

Όχι εμείς.
Όχι τα δικά μας.