Προσωρινά Ανύπαρκτες

Ωραία λοιπόν ετοιμαστήκαμε

αλλά δεν υπάρχει σήμερα ο δρόμος που βλέπαμε

απ’ το κρυφό παράθυρο  

Να ανοίξουν οι πόρτες,

 όσα δεν υπάρχουν, δεν υπήρξαν

Ωραία ετοιμαστήκαμε,

πάλι θυμήθηκα-

ποιητικά πολύ τα βράδια που εξειδικευόμαστε στη ζωή

στ ‘ αντιβιοτικά της

στα ταξίδια

στους πίνακες

στα σημεία,

στο χαρτί

στις εικασίες

στον άνθρωπο,

ωραία λοιπόν, στέγνωσε το στόμα μου, το μυαλό μου, κερνάς τσιγάρο;

Κερνάς και μια ουτοπία; Μόνο γι’ απόψε.

… πως είναι ωραίος ο δρόμος

πως το παράθυρο είναι ανοιχτό

πως ό,τι βλέπω υπάρχει

πως κανένας θάνατος δεν υπήρξε

πως η λεωφόρος που έβλεπε θάλασσα υπάρχει κάθε μήνα Ιούνιο

πως σε ένα χρόνο εκεί θα περπατάμε

πως το ύφασμα θα σέρνεται στον ίδιο δρόμο του εξωτερικού

πως  τα εισιτήρια δεν εξαντλήθηκαν ποτέ

πως  τα κλικ απ’ τις μηχανές θα φωτογραφίσουν τα ίδια πρόσωπα στην ίδια κατάσταση

-έρωτος-

πως τα κουτιά τα στοιβαγμένα στα δωμάτια είναι γεμάτα με κάτι που ανασαίνει

πως ο Λυκαβηττός  γδύνεται πάντα

πως  οι αφιερώσεις κρατάνε τις λέξεις τους

πως τα περιπολικά που μας τρομάξανε ήτανε πρόβατα

πως το 328, το 542, το 628 ήτανε ο κόσμος μας, ναι,

προσωρινός, να, όπως και οι ουτοπίες-

προσωρινά ανύπαρκτες.