Να τσεκάρουν

Τις νύχτες πάντα έβγαινε,

κρεμόταν στο φωταγωγό, μ’ ένα τσιγάρο στο στόμα,κρεμασμένο κι αυτό,

ήταν ένα διάλλειμα καθιερωμένο, που έκοβε τη νύχτα στα δυο

για να μπορεί να είναι υποφερτή

κι εκείνη τσέκαρε

ότι ο ουρανός είναι στη σωστή θέση, ότι δε γέρνει, δε θα αναχωρήσει ποτέ για κάπου αλλού

 ότι τα ρούχα των απέναντι είναι ακόμα κρεμασμένα και οτι οι απέναντι υπάρχουν

 ότι το φυτό μεγαλώνει και αρπάζεται απ' τα κάγκελα κανονικά 

ότι στον απέναντι τέταρτο όροφο παίζουν ακόμα σαξόφωνο τις νύχτες τα παιδιά

ότι τα περιστέρια βρίσκονται σε θέση ύπνου, ότι δε λείπει κανένα απ’ τα ζευγάρια

ότι το ποδήλατο δεν έχει σκουριάσει απ’ τη βροχή

ότι η σκάλα υπάρχει, και την πατούν, και κάνει θόρυβο, 

ότι τα απέναντι διαμερίσματα, έχουνε πάντα φως, διαδοχικά,

ότι το δεύτερο παράθυρο αριστερά  είναι πάλι σπασμένο

ότι η σακούλα με τα σκουπίδια μένει κλειστή και ξεχασμένη

ότι  καμία γάτα δε χοροπήδησε στο μπαλκόνι επειδή χάθηκε

ότι τα μαξιλάρια απ’ τις καρέκλες διατηρούνε κάτι βρώμικο 

ότι κάνει πράγματι κρύο τους χειμώνες

ότι ο σαγρέ τοίχος δεν είναι επιθετικός

ότι εκεί επάνω θα μπορούσε να τρέχει μια προβολή αγνώστου δημιουργού

ότι  οι κυρίες Μαρίες  κοιμούνται ήσυχες γιατί δε βλέπουνε κανένα όνειρο

και οι σύζυγοι τους εξακολουθούν να τους τραγουδούν νότες από την πρώτη νιότη

ότι όταν εμφανίζονται αστέρια μπορούν να γίνουν οι ευχές 

ότι τα ψάρια που κολυμπούν στους φωταγωγούς είναι  πιο γήινα

κι ότι δε θα συναντηθούν ποτέ με αυτά της θάλασσας

ότι οι κραυγές αγγίζουν τους απέναντι  και τους χαιδεύουν

ότι οι πυροβολισμοί δεν εγκλωβίζονται εδω πίσω, 

χτυπούν και φεύγουν

ότι όσο περνάει η ώρα κρέμονται κι άλλοι στα μπαλκόνια

κι όλοι αφηγούνται

όλοι είναι ζωντανοί

όλοι τσεκάρουν τη ζωή στο διάλλειμα  

κι όμως ξημέρωσε.

Τι να τσεκάρεις άλλο με το φως. 

Μόνο να τρέξουμε μπορούνε. Κι αυτό το κάνουμε καλά.