Θέλω να μιλώ λίγο πριν τους μικρούς θανάτους μου.

Νύχτωνε νωρίς και νωρίς τελείωνε κι η νύχτα

θέλησα να μιλήσω για αυτό και αυτό και για όλα εκείνα και κάποια άλλα

που έφερνα απ’ έξω, μα κυρίως για όσα κατοικούν εδώ μέσα μου

είτε σε τάξη είναι, είτε ανήσυχα, είτε μετακινούνται  από τις έξωθεν επιρροές

και φτιάχνουν ρήγματα.

Να μιλώ θέλω λίγο πριν απ’ τους μικρούς θανάτους μου.

Σ’εσένα και σ’ εσένα.

Μα δε συμβαίνουν πάντα οι παρουσίες κι έτσι επιστρέφεις στο λευκό

αυτό που στέκεται και σε κοιτάζει και σου φωνάζει κι είναι εδώ.

Και είτε το σκίσεις είτε το βρέξεις το τσαλακώσεις, το πετάξεις

είναι εδώ.

Θέλω να μιλώ λίγο πριν τους μικρούς θανάτους μου

σ’εσένα και σ’εσένα

κι αυτό γιατί ο πυροβολισμός τους μπορεί και αποχωρεί για λίγο, μια στιγμή

κι αυτή η στιγμή γίνεται χρόνος, χρόνια ολόκληρα, γίνεται χώρος.

Και μιας που αυτοί οι μικροί οι θάνατοι δεν περιμένουν

κρατώ στα δόντια μου μια απέραντη κόλλα, λευκή

και σώζομαι προς το παρόν, είτε την χρωματίζω είτε όχι

σώζομαι από την παρουσία του λευκού σαν τα παιδιά.

Χωρίς σχεδόν να το καταλαβαίνω, αφού είμαι ακόμα εδώ.