Σημεία.

Τα μεσημέρια μόλις που άνοιγε τα μάτια της

και δε σκεφτόταν τίποτα.

Οι ήχοι της πόλης οργανωμένοι από εντάσεις και διαφωνίες της στιγμής

ανοιχτά παράθυρα, χειμώνας άνοιξη, και κύκλοι.

Η μυρωδιά από τα φιλικά τα σπίτια που διέμενε εγκλωβιζόταν μέσα της,

εσωστρέφεια,

ποτέ της δεν επέτρεπε  επιστροφές της μνήμης σε αποδέκτες

που ούτως η άλλως ήταν απόντες εξ αρχής

αλαφιασμένοι, τραγικοί και είρωνες, ειρωνικοί.

Στα χαρτιά την πόλης είχε καταγραφεί ως η μοναχική, ή μόνη, ή παράτολμη

λόγω της απουσίας της, που φρόντιζε επιμελώς νύχτα και μέρα

ήταν η περιουσία της στο ενεργητικό της.

Η επιτάχυνση της αντιληπτικότητας τσακίζει τη νεότητα

κι εκείνη μάντευε απ' τους σταθμούς και τα σημεία, τα άγρια τα παιδικά τα χρόνια αυτής της πόλης 

και απ’ τους ώμους της, από τα σύνορα, την απομάκρυνση της γνώσης ως τον αφανισμό

οι διακειμενικότητες του κόσμου δε λογαριάστηκαν ποτέ

και είναι ζωή.

Εγώ μπορώ ακόμα να τραβώ φωτογραφίες

να σε μαθαίνω από εκεί,

απ’ την απόσταση που δημιουργεί κουράγιο και ασφάλεια, τώρα που χάθηκε ένας ακόμα πόλεμος.