Ω

Χοροπηδάω στο όχημα μιας μακροσκελούς πραγματικότητας

πετάω μέσα τις αποσκευές σας, γέμισαν με λεξικά του κώλου

τίποτα δε σημαίνουν όλα αυτά  

τίποτα αν δε ζωστείς μ' αυτά να κόβεις βόλτες, να κοβεις φλέβες μέσα στις ίδιες σου
τις βόλτες

μέχρι το ω να ματώσει στο φινάλε του και ν' αποκτήσει νέα οντότητα

άσε το ο το εύκολο που κανει κύκλους μέσα σου

τα μεσημέρια τα χαράματα,

μέχρι τα σύμφωνα σ’ όλες τις γλώσσες  

να ξαναβρούν τον ήχο με τον οποίο συστήθηκαν στην πρώτη έξοδο

χωρίς τις λίμες που επάνω τους καρφώσαμε και κλέψαμε τους ήχους

τους λειάναμε για να μιλάμε σήμερα με άποψη, στην τύχη κάθετα,

προκαλώντας δυσαρμονία

Βάζω  Ξενάκη, Ρέτσο, βάζω φάλτσα γνήσια,

η αιχμηρή υπόσταση τους με προστατεύει από λειάνσεις εύκολες

κι απο τις βάναυσες κατασκευές που απλώθηκαν με πλούσιες άργητες ως βάλσαμο

πάνω απ’ τις πόλεις

πάνω απ’ τα σπίτια μας

πάνω απ’ το βλέμμα μας

πάνω απ’ τα έργα μας

πάνω απ’ το είναι μας και πάνω απ’ όλα. 
Εγώ θα φεύγω