Νιώθει συχνά ένα πόνο στα κόκαλα, κυρίως τις νύχτες που αγαπά,
όταν απ' το μυαλό περνά μια μόνο λέξη, η ίδια λέξη πάντα
κι έχει την ικανότητα να εισχωρεί στα κόκαλα, γράμμα γράμμα,
και δεν την προλαβαίνει
και δε θυμάται αν κοιτάζει το ταβάνι ή εκείνο εκείνη, και πέφτει επάνω της.
Θυμάται να του λέει κάθε Άνοιξη, πως ένας ιός μεταδίδεται σε όσους φοβήθηκαν κάποτε
τον ίσκιο τους
σε όσους πιαστήκανε από βρώμικα χέρια για να περάσουν απέναντι,
να συναντήσουνε τον άθλιο εαυτό τους,
τον εν δυνάμει καθαρό,
τον άρτιο,
ή τον κατα φαντασίαν εφικτό εαυτό.
Σε κάποια άλλη πόλη, νύχτα πάλι, τα ίδια χέρια λέει, περνούν απέναντι κάποιους άλλους που δεν
το θέλησαν ποτέ με την καρδιά, που δεν το σκέφτηκαν ποτέ με ηρεμία, σε ήλιο με καφέ, και χάθηκαν.
Ο ιός, κι ακόμα ψάχνει να θυμηθεί το όνομα, μεταδίδεται σε δυο ομάδες, τις πιο ευπαθής, με το πιο πλούσιο υλικό που τόσο εύκολα χειραγωγείται, μα τι είρωνεία, σχολίασε.
Και αναρωτιέται Δευτέρα ξημερώματα τί κάνουν οι ενδιάμεσοι, τι κάνουν όλοι.
Χάζευε ξανά τη χθεσινή εφημερίδα σήμερα, τις φράσεις όλες, τις προτάσεις, ο ιός μεταδίδεται και στους αδαής, ημιμαθείς, σε όσους περνούν απ' τη ζωή ξυστά, μπροστά σε τηλεοράσεις, πίσω απο σκάλες, ξυστά απ' τις λέξεις, σε όσους ψάχνουν ένα μπάτσο για ασφάλεια, μία στολή, είναι η εφημερίδα που φτιάχνω μόνη μου απο βαμβάκι, στον ύπνο πάντα, κι ύστερα την καταψύχω για να μπορώ να διατηρώ τα νέα μου ζωντανά.
Σήμερα, φτιάχνει την επόμενη, εξάλλου το βαμβάκι, μου λέει, δύσκολα τσαλακώνεται, το μόνο της παράπονο, είναι οτι οι φράσεις σαν μια σειρά απο μικρά τρενάκια βουλιάζουν μέσα του αλλά ευτυχώς πάντα σφυρίζουν ένα πόνο στα κόκαλα εξαιτίας πάντα της ίδιας λέξης.
Μα είναι ο τίτλος της, κι ο τίτλος δεν αλλάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου