Κάποιοι ήρωες για ελάχιστους ανθρώπους

Δε γνωρίζω αν είναι μέρα ή νύχτα, δεν μ' ακουμπούν τα μέλη του χρόνου, ούτε τα πόδια του ούτε τα χέρια του, εγώ δεν τα κοιτάζω γι' αυτό και δεν τα ένιωσα ποτέ. Εκείνο που απο πάνω μου δεν ξεκολλάει είναι το μακελειό της σκέψης και των λέξεων. Ο Σοέν μου ζήτησε επίμονα, να ξεκουραστώ για λίγο. Δηλαδή μου ζήτησε για λίγο να πεθάνω. Όμως, πως να'σαι σίγουρος πως πετυχημένη πράξη, απέναντι σε μια βίαιη διακοπή, θεωρείται αντίστοιχα ένα βίαιο ξεκίνημα. Έτσι έμεινα ακίνητη. Όταν άνοιξα τα μάτια το μακελειό είχε μεγαλώσει κι άλλο, δηλαδή ζωή ξανά. Η Άννα που στεκόταν για χρόνια μπροστά στο παράθυρο της κουζίνας, με τα μάτια ορθάνοιχτα, καρφωμένα έξω, στον κεντρικό δρόμο, δεν υπάρχει πια. Ρώτησα τον Σοέν με αγωνία. Εκείνος μόνο ήξερε. Η Άννα έχει τα μάτια κλειστά και λέει όμορφες ιστορίες ντυμένη στα λευκά πάντα, είπε. Δε θύμωσα. Κάποιοι ήρωες για ελάχιστους ανθρώπους είναι οι μόνοι φύλακες άγγελοι τους.