Τριάντα και, οι νύχτες
κι ακόμα περπατώ στους δρόμους μιας άδειας πόλης
πλησιάζουν τα άγρια Σαββατοκύριακα- του Αυγούστου κι αυτά
κι εγκυμονούν μια κάπως διαφορετική ζωή,
κάποιων διαφορετικών ανθρώπων
και θα μιλήσω με αυτούς, γιατί μένουνε
πίσω, πιο σταθεροί και μόνοι από ανάγκη
αγριεμένοι και βουβοί από συνήθεια
καταϊδρωμένοι
απελπισμένοι απ’τα τριάντα και σκοτάδια
συρρικνωμένοι από τα χάρτινα κρεβάτια των στοών.
Διαστάσεις
πένθους ανεξέλεγκτες.
Όλες οι μέρες που έχουν φως, δείχνουνε κάποια
χάπια
στα πεζοδρόμια έξω από τα κουτιά τους
ποικίλουνε στα χρώματα
μισά, κομμένα, ολόκληρα
γλιστρούν από άδειες τσέπες , τρύπιες και αδειανές.
Όλοι κοιτάζουν κάτω και δε θυμούνται τα
σημεία πτώσης
κι έτσι ξεκινούν κάπως οι ιστορίες τους
με δράκους, φανταστικά ραντεβού και
αποτυχίες,
το άρτιο παραλήρημα της ζωής.
Η πόλη αργά μετατοπίζεται προς θέση άγνωστη
και η ιστορία ακολουθεί τα τυπικά, χωρίς
μολύβι και χαρτί
και κάποιοι υπόλοιποι τρέχουν και ψευδομαρτυρούν
όλα καλώς καμωμένα- όλα καλώς καμωμένα.
Μια καλημέρα καλησπέρα καληνύχτα δηλαδή
-όλα καλώς καμωμένα-
εφόσον έχουν αρκετά απομακρυνθεί απ’ το
πεδίο της μάχης
κι αναπαύονται οι νάρκες μέσα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου