Τον έρωτα

Τον έρωτα, αυτό το πλάσμα το φανταστικό, το παντελώς αλλόκοτο και αιμοβόρο απ’ την καλή του θέληση, κρατώντας με μανία στο στόμα μια ταυτότητα που θα σου δώσει βίαια, για να στην αφαιρέσει κάποτε, συχνά σε ανύποπτη στιγμή,  αυτό το πλάσμα που έτσι απρόσμενα και με το θράσος που του είναι η πρώτη φύση, ποδοπατά τον χρόνο, το παρελθόν σε τρίτη ηλικία, το βρεφικό, το πρόσφατο, αν μια φορά συνάντησες το πρόσωπο αυτού του πλάσματος που σου αφαίρεσε τα ρούχα και σε έγδυσε απ’ τη σάρκα σου, το βλέμμα, την ψυχή, κι έμεινες μόνος με τα οστά να κουβαλούνε τις πληγές του που είναι δικές σου πια και κτήμα σου,  και κρυώνεις πιο εύκολα, ζεσταίνεσαι πιο εύκολα, δεν περπατάς, δε βλέπεις, δεν σκέφτεσαι,  δεν τρως, δεν κοιμάσαι, δεν ντύνεσαι, δεν συναναστρέφεσαι, δεν γελάς, δεν έχεις εκφράσεις, διαθέσεις, μόνο τη μνήμη να σε κατασπαράζει, μόνο ξυράφια και εσύ  περπατάς προς  στο νερό της θάλασσας και μπαίνεις και ματώνουν οι πληγές και  περπατάς πιο βαθιά και πιο βαθιά, μέχρι να δεις το μπλε να παίρνει χρώμα κόκκινο απ’ το δικό σου σώμα, απ’ το δικό σου στόμα, άμα το ξανασυναντήσεις αυτό το πλάσμα,  μη σε τρομάξει, σου έχει δώσει απλόχερα όλο το χρόνο που χρειάστηκες, για να σε βρει αρτιμελή, ντυμένο, και ολοκαίνουργιο για την επόμενη θυσία.

Είναι και κάποιοι ακόμα που δεν βρεθήκανε ποτέ ξανά σε θέση ετοιμότητας. Και περπατούν γυμνοί, και περπατούν απλά με μια ηρεμία προς ένα τέλος που ονόμασαν αρχή.

photo: d.p.