Αναδημοσίευση από το TVxs.gr:
Η Σάωρη έχει σαφές στίγμα, ζει σε συγκεκριμένο τόπο, στην Αθήνα, κινείται κυρίως στο κέντρο των Εξαρχείων, τρυπώνει στη μπλε πολυκατοικία, στο στούντιο Μαυρομιχάλη, στο πάρκο Ναυαρίνου, σε ασανσέρ, θυμάται, κατασκευάζει, δημιουργεί. καταργεί, συνθέτει με τη δυνατότητα που της επιτρέπει η λογοτεχνική της υπόσταση. Την δυνατότητα της μεταμόρφωσης. Μπορεί να το κάνει - μια και προέρχεται από τον «κόσμο των ηρώων» τον οποίο η ίδια ονομάζει ΠΛΕΝΤΥΠΟ- να μεταλλάσσεται, να ταξιδεύει, να αντιλαμβάνεται με ένα δικό της ιδιαίτερο τρόπο την πραγματικότητα. Αλλάζει χώρους, χρόνους, ιδιότητες, ακόμα και ταυτότητα.
Πόσο χρόνο χρειάζεται κανείς για να ανέβει με το ασανσέρ από το ισόγειο στον τέταρτο; Πέντε δευτερόλεπτα, εννέα; Χωράει σε ένα ασανσέρ μια ιστορία; Ένας εισβολέας; Χωράει. Πόσο όμως χρόνος χρειάζεται για να διαβάσει κανείς αυτή την ιστορία; Πολύ παραπάνω από πέντε ή εννέα δευτερόλεπτα. Κι αν βρεθείς στην εντατική, πόσο χρόνο θέλεις για να αφηγηθείς τις πιο σημαντικές στιγμές της σύντομης ζωής σου σε μια μύγα, που κατά τύχη βρέθηκε σε ένα χώρο που δεν επιτρέπεται; Η ικανότητα της Σάωρης να διαστέλλει το χρόνο και να παίζει μαζί του οδήγησαν στον τίτλο του βιβλίου. Οι συναντήσεις της με άλλους ήρωες όπως τον Λεοπόλδο Μπλουμ του Τζόις, τον μικρό Τζον της Μ.Τζ.Χάιλντ και τον Όσκαρ Σελ του Τζόναθαν Σάφραν Φόερ, με έκανε να νιώσω πως οι ήρωες όλων των βιβλίων τελικά δε μπορεί παρά να είναι ζωντανά πλάσματα, που εμφανίζονται για να πουν τις ιστορίες τους και ανά πάσα στιγμή μπορούν να επιστρέψουν. Πως ο κόσμος του ΠΛΕΝΤΥΠΟ υπάρχει.
Κάθε ήρωας, όπως και κάθε άνθρωπος, έχει πολλαπλούς εαυτούς. Όλοι, μέσα μας περικλείουμε πολλούς κόσμους, συνειδητά η ασυνείδητα, στο ξύπνιο η στον ύπνο. Ζούμε όμως την πραγματικότητα ως κάτι δεδομένο, κάτι σταθερό, χρονικά και χωρικά. Αυτό μας είναι απαραίτητο για να ισορροπούμε σε έναν αβέβαιο κόσμο. Υπάρχουν άνθρωποι και ήρωες που την πραγματικότητα αυτή την φωτίζουν από μιαν άλλη οπτική γωνία. Κρατούν ένα μεγεθυντικό φακό, μια κάμερα που την στρέφουν στη λεπτομέρεια, μεγεθύνουν το ελάχιστο, κάνουν φλας μπακ και φλας φόργουορντ.
Η Σάωρη, έκανε αυτό ακριβώς, παράγοντας έναν πολύ ιδιαίτερο κόσμο. Έναν κόσμο όπου κάτι που δεν υπάρχει δημιουργεί κάτι που υπάρχει.
Τίποτα δεν είναι «φανταστικό» ή «μεταφυσικό» στο βιβλίο. Είναι γεγονότα ρεαλιστικά, θα μπορούσαν να είχαν συμβεί και αυτό ακριβώς το «θα μπορούσαν», είναι που τα κάνει αληθινά. Το βιβλίο διαβάζεται σαν οποιοδήποτε βιβλίο με μια μόνο διαφορά: το έχει γράψει ο ήρωας του.
Και ο ήρωας του είπε:
Κάθε φορά που γεννιέται ένας ήρωας
ψυχορραγεί ένας συγγραφέας
Δανάη Παπουτσή
Το βιβλίο μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος.
Η σχέση μου με το χρόνο πάντα ήταν και εξακολουθεί να είναι παράξενη. Δεν τον κατανοώ. Μας προσπερνά με πολύ γρήγορα βήματα. Δεν κοιτάζει πίσω ποτέ. Και είναι ελάχιστες οι κινήσεις που μπορεί ο άνθρωπος να κάνει για να τον φρενάρει, να τον παγώσει, να τον αιχμαλωτίσει, να τον αφήσει πίσω, να τον διαστείλει. Ένα κλικ που τον παγώνει: η φωτογραφία. Ένα κλικ με μεγαλύτερη διάρκεια: η λογοτεχνία. Το δικό μου κλικ, κράτησε δύο χρόνια. Τώρα που έφτασε στο τέλος του, νιώθω πως πρόκειται για μια στιγμή.Ο συγγραφέας πλάθει τους ήρωες. Το υπαρκτό, δημιουργεί το ανύπαρκτο. Και αυτό το ανύπαρκτο από τη στιγμή που γεννιέται έχει δική του διαδρομή. Το βιβλίο «Σε αργή κίνηση», άρχισε με την ανάποδη συνθήκη. Η εικοσάχρονη Σάωρη, ένα εν δυνάμει «ανύπαρκτο» πλάσμα, διεκδίκησε την ύπαρξη της, το δικαίωμα της να ειπωθεί. Την ακολούθησα. Δε γνώριζα ούτε πόσο χρόνο χρειαζόταν, ούτε τι ήθελε να πει ή να κάνει. Αιφνιδιάστηκα από την ξαφνική εμφάνισή της, αλλά δεν έκανα πίσω. Το αντίθετο. Ήταν μια τεράστια πρόκληση, η είσοδος σε έναν διαφορετικό κόσμο. Για δύο χρόνια, εγώ κι εκείνη συνυπήρχαμε στον ίδιο χώρο και χρόνο. Η ηρωίδα εμφανίστηκε με απεύθυνση στον συγγραφέα. Έναν συγγραφέα που ζει στο κέντρο της Αθήνας, που έχει να γράψει εδώ και καιρό. Αυτή η απεύθυνση συνέβη μέσα από μια αλυσίδα από γεγονότα, πράξεις, σκέψεις, δράση.
Η Σάωρη έχει σαφές στίγμα, ζει σε συγκεκριμένο τόπο, στην Αθήνα, κινείται κυρίως στο κέντρο των Εξαρχείων, τρυπώνει στη μπλε πολυκατοικία, στο στούντιο Μαυρομιχάλη, στο πάρκο Ναυαρίνου, σε ασανσέρ, θυμάται, κατασκευάζει, δημιουργεί. καταργεί, συνθέτει με τη δυνατότητα που της επιτρέπει η λογοτεχνική της υπόσταση. Την δυνατότητα της μεταμόρφωσης. Μπορεί να το κάνει - μια και προέρχεται από τον «κόσμο των ηρώων» τον οποίο η ίδια ονομάζει ΠΛΕΝΤΥΠΟ- να μεταλλάσσεται, να ταξιδεύει, να αντιλαμβάνεται με ένα δικό της ιδιαίτερο τρόπο την πραγματικότητα. Αλλάζει χώρους, χρόνους, ιδιότητες, ακόμα και ταυτότητα.
Πόσο χρόνο χρειάζεται κανείς για να ανέβει με το ασανσέρ από το ισόγειο στον τέταρτο; Πέντε δευτερόλεπτα, εννέα; Χωράει σε ένα ασανσέρ μια ιστορία; Ένας εισβολέας; Χωράει. Πόσο όμως χρόνος χρειάζεται για να διαβάσει κανείς αυτή την ιστορία; Πολύ παραπάνω από πέντε ή εννέα δευτερόλεπτα. Κι αν βρεθείς στην εντατική, πόσο χρόνο θέλεις για να αφηγηθείς τις πιο σημαντικές στιγμές της σύντομης ζωής σου σε μια μύγα, που κατά τύχη βρέθηκε σε ένα χώρο που δεν επιτρέπεται; Η ικανότητα της Σάωρης να διαστέλλει το χρόνο και να παίζει μαζί του οδήγησαν στον τίτλο του βιβλίου. Οι συναντήσεις της με άλλους ήρωες όπως τον Λεοπόλδο Μπλουμ του Τζόις, τον μικρό Τζον της Μ.Τζ.Χάιλντ και τον Όσκαρ Σελ του Τζόναθαν Σάφραν Φόερ, με έκανε να νιώσω πως οι ήρωες όλων των βιβλίων τελικά δε μπορεί παρά να είναι ζωντανά πλάσματα, που εμφανίζονται για να πουν τις ιστορίες τους και ανά πάσα στιγμή μπορούν να επιστρέψουν. Πως ο κόσμος του ΠΛΕΝΤΥΠΟ υπάρχει.
Κάθε ήρωας, όπως και κάθε άνθρωπος, έχει πολλαπλούς εαυτούς. Όλοι, μέσα μας περικλείουμε πολλούς κόσμους, συνειδητά η ασυνείδητα, στο ξύπνιο η στον ύπνο. Ζούμε όμως την πραγματικότητα ως κάτι δεδομένο, κάτι σταθερό, χρονικά και χωρικά. Αυτό μας είναι απαραίτητο για να ισορροπούμε σε έναν αβέβαιο κόσμο. Υπάρχουν άνθρωποι και ήρωες που την πραγματικότητα αυτή την φωτίζουν από μιαν άλλη οπτική γωνία. Κρατούν ένα μεγεθυντικό φακό, μια κάμερα που την στρέφουν στη λεπτομέρεια, μεγεθύνουν το ελάχιστο, κάνουν φλας μπακ και φλας φόργουορντ.
Η Σάωρη, έκανε αυτό ακριβώς, παράγοντας έναν πολύ ιδιαίτερο κόσμο. Έναν κόσμο όπου κάτι που δεν υπάρχει δημιουργεί κάτι που υπάρχει.
Τίποτα δεν είναι «φανταστικό» ή «μεταφυσικό» στο βιβλίο. Είναι γεγονότα ρεαλιστικά, θα μπορούσαν να είχαν συμβεί και αυτό ακριβώς το «θα μπορούσαν», είναι που τα κάνει αληθινά. Το βιβλίο διαβάζεται σαν οποιοδήποτε βιβλίο με μια μόνο διαφορά: το έχει γράψει ο ήρωας του.
Και ο ήρωας του είπε:
Κάθε φορά που γεννιέται ένας ήρωας
ψυχορραγεί ένας συγγραφέας
Δανάη Παπουτσή
Το βιβλίο μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου